از چین بیشتریم؟

معاون اول محترم رئیس جمهور که برای اولین بار در طول دوره تصدی مقام اولی رئیس جمهور با حضور در گفتگوی ویژه خبری رسانه ملی حضور یافته بودند هم در رابطه با بودجه سال آتی (1396)که در حال حاضر در مجلس شورای اسلامی بررسی می شود، هم از اعمال نفوذ بیش از حق نمایندگان در ارائه برنامه ششم توسعه و هم از سهم دولت در نقش آفرینی برای ایجاد فضای کسب وکار سخن گفتند . وزیر محترم راه و شهرسازی نیز یک هفته پیش از دکتر جهانگیری در رابطه با فضای کسب وکار- برخلاف انتظار- در میان خانواده مهندسی حضور یافته بود تا آب پاکی را بر روی دست این قشر فرهیخته، تحصیل کرده و متخصص جامعه بریزد. در رابطه با اظهارات هم معاون اول رئیس جمهور، هم وزیر متولی مهندسان فنی کشور و هم خود رئیس جمهور البته نکات قابل وجود دارد که بد نیست هم جامعه مهندسی و هم متولیان مستقیم ایجاد فضای کسب وکار برای این قشر پیش از آنکه از این امر شانه خالی کنند، در این نکات تأمل فرمایند. ابتدا به سخنان وزیر محترم راه و شهرسازی گریزی می زنیم که در میان مهندسان علاوه بر اشاره به وجود معضلات ساخت وساز در بافت های فرسوده و عدم سازمان دهی 19 تا 20 میلیون نفر بد مسکن و ... مطابق روال گذشته باز دکتر آخوندی هم مسکن مهر را موردانتقاد قرارداد و هم ناکارآمدی ساخت وسازهای انبوهی زیر سؤال برد که منجر به افزایش واحدهای خالی از 630 هزار واحد در سال 85 به یک میلیون و 650 هزار واحد در سال 1390 شده است. دکتر آخوندی همچنین مکفی نبودن بودجه عمرانی در سنوات گذشته را بدون اشاره به نقشی که خود و دولت به عنوان متولی و ساماندهی بودجه می توانستند داشته باشند به نقد کشید و با بیرون کشیدن پای خود به عنوان مسئول از ایجاد فضای کسب وکار برای جامعه مهندسی، سؤالاتی را که باید مهندسان از ایشان می پرسیدند ایشان از مهندسان پرسید: آیا حاصل فعالیت و عمر حرفه ای ما مهندسان ساختمان باید این باشد که خانه هایی بسازیم که سرانجام خالی باشند؟ طرح این نکات آینده کسب وکار مهندسی در ایران است . برای مهندسان ساختمان از جهت بازار کسب وکار بسیار مهم است که بازار کسب وکار کجاهاست و در کجاهاست می توان درآمدزایی کرد؟ و این گونه بود که وزیر راه و شهرسازی با طرح این سؤالات توپ را در زمین مهندسان انداخت تا مهندسان میزبان از وزیر مهمان به عنوان مسئول سیاست گذاری برای ایجاد فضای کسب وکار مطالبه زیادی نداشته باشند. معاون اول محترم رئیس جمهور هم بسان وزیر راه و شهرسازی نه تنها از نقش دولت و اقدام اجرایی ترین قوه کشور در ایجاد فضای کسب وکار بیش از آنکه در حال حاضر وجود دارد و نتیجه اش حداقل به اذعان خود دکتر جهانگیری -در برنامه گفتگوی ویژه- وجود آمار 3 میلیون نفری بیکار در کشور است، سخنی به میان نیاورد بلکه با تکرار حرف های پیشین رئیس جمهور در این رابطه عملاً فضای آینده کسب وکار کشور را به شکل دیگرگونه ای به تصویر کشید. دکتر جهانگیری با اشاره به توان ایجاد 700 هزار شغل در کشور باوجود ورود سالانه یک میلیون و 200 هزار متقاضی جدید برای کسب کار نه تنها برنامه ای برای خروج 3 میلیون نفر بیکار از معضل بیکاری ارائه نفرمود بلکه از افزایش سالانه حدود 500 هزار نفر دیگر به جامعه بیکاران خبر داد به این معنی که مدیران اجرایی کشور نه تنها آمار 3 میلیون نفری بیکاران را کاهش نداده اند بلکه از دو سال پیش (94 و 95 ) تاکنون تعداد بیکاران به 4 میلیون نفر افزایش یافته است. البته آمارهای مذکور، آمارهایی است که مسئولان مربوطه رسماً اعلام فرموده اند و چه بسا آمار غیررسمی بیکاری چه در میان مهندسان و چه سایر اقشار جامعه خیلی بیشتر از آمار رسمی باشد. جمع بندی مسئولان برای فضای کسب وکار یک وجه مشترک دارد و آن ،عدم توانمندی کشور در ایجاد فضای کسب وکار بیشتر برای عموم بیکاران است .عدم توانمندی کشور در ایجاد بازار کار برای سالانه 500 هزار نفر در کنار ایجاد اشتغال برای 700 هزار نفر به عنوان رکورد در دولت یازدهم مطرح گردیده است چراکه به زعم دولتمردان محترم تاکنون بالاترین میزان آمار اشتغال زایی در کشور 600 هزار نفر بوده است. با همه این اوصاف و با احترامی که به اظهارات همه بزرگواران عرصه اجرایی قائل هستیم لازم می نماید به جای عدم توانمندی اقتصاد کشور در ایجاد فضای کسب وکار گفته شود عدم توانمندی مدیران اقتصادی کشور در ایجاد فضای کسب وکار کشور را با معضل بزرگ بیکاری مواجه می کند . برای روشن شدن تمایز فوق، کافی است نگاه مختصری داشته باشیم بر حضور جهانی محصولات و نیروهای انسانی کشوری بانام چین با بیش از یک میلیارد جمعیت در جهان که در مقایسه با کشور ما ایران تقریباً 15 برابر جمعیت دارد اما سیاست گذاران اقتصاد و اشتغال این کشور سخن از عدم توانمندی کشورشان در ایجاد فضای کسب وکار به میان نمی آورند. آیا ایران با جمعیت کمتر از 80 میلیون نفر بنا بر آخرین آمار سرشماری 1395 - بیشتر از چین با بیش از یک میلیارد نفر جمعیت دارد؟کدام روستا یا روستایی ایرانی بی نصیب از کالاهای چینی است؟ گاهی با قدم زنی در برخی از خیابان های همین تهران پایتخت ایران از فرط حضور جماعت چینی گمان می کنی در خود چین هستی نه در پایتخت ایران! آیا مدیران چینی! هم اگر مثل مدیران اجرایی ما می اندیشیدند امکان حضور تسخیر گونه چینی ها در نمایشگاه های مختلف ایرانی وجود داشت؟ البته چینی ها و محصولاتشان فقط در ایران و روستاهای ایران رسوخ نکرده اند به هرکجای این کره خاکی ، آبی و هوایی جهان سفر کنید آن ها را خواهید دید و این حضور فراگیر و جهانی چینی ها درواقع همان نگاه درون زا و برون نگر مدنظر مقام معظم رهبری در اقتصاد مقاومتی است که آن ها به خوبی نصب العین خویش کرده اند اما در داخل کشور خودمان، مورد کم لطفی قرارگرفته است. پس، از مدیران اجرایی محترم و مسئولان دلسوز انتظار می رود اگر پاسخ نمی گویند به اینکه؛ خودشان برای جمعیت 19 تا 20 میلیون نفر بد مسکن در ایران چه کرده اند ؟ یا خود برای عدم افزایش تعداد خانه های خالی از 630 هزار واحد به یک میلیون و 650 هزار واحد چه کرده اند؟ یا برای عرضه عملی و واقعی واحدهای خالی به بازار6 میلیون نفری مستأجران چه اقداماتی انجام داده اند؟ و یا خود برای بازار کسب وکار چه سیاست گذاری های کارآمدی اندیشیده اند؟ تا درنتیجه آن سیاست گذاری ها و اقدامات عملی، آمار رسمی بیکاران 4 میلیون نفری به بزرگ ترین معضل کشور تبدیل نشود ... مسئولان محترم، حداقل نگاهی به سیاست ها و مدیریت های همین چینی هایی که ظاهراً جامعه ایرانی قبولشان هم ندارند بیندازند؛ چینی که قدرت دوم اقتصاد دنیاست و با جمعیت میلیاردی ای که نه تنها برایش معضل نشده است بلکه می رود به قدرت اول تبدیل جهان شود. قادر نصیری ترزنق