بی توجهی به مؤلفه های معماری خوب

معاون وزیر راه و شهرسازی در نشست دوم طرح معماری خوب تأکید کرد که بافت شهری مطلوب محصول برهم کنش مؤلفه های معماری خوب است که در سال های اخیر به آن بی توجه بوده ایم. به گزارش پیام ساختمان محمد سعید ایزدی، معاون وزیر راه و شهرسازی و مدیرعامل شرکت عمران و به سازی شهری ایران در نشست دوم طرح معماری خوب به بیان دیدگاه های خود با موضوع چالش های سازوکاری معمار، کاربر و بستر جامعه پرداخت و گفت: معماری خوب دارای الگوهای مختلفی است و بافت شهری مطلوب به بافتی اطلاق می شود که دارای انسجام بوده، شهر آن دارای سازمانی متعادل، متشکل از ساختارهای هم پیوند اجتماعی و مکانی باشد، مبادی ورودی تعریف شده داشته باشد و درنهایت دارای استخوان بندی با عناصر هم پیوند از بناها و فضاهای عمومی و محلات مختلف با ساختاری رقابتی متشکل از مجموعه واحدهای همسایگی باشد. ایزدی افزود: در بافت شهری مطلوب کالبد شهر هم پیوند و هم نشین با طبیعت بوده و درعین حال معماری هر شهر ویژگی های خاص خود را داشته که ازجمله آن ها به معماری شهرهای بیرجند، بوشهر، گرگان و اصفهان اشاره کرد. در بافت شهری مطلوب میان کاربر و معمار تعاملات دوسویه و پویا بر مبنای اهمیت ساختارهای تشکیل دهنده شهر وجود داشت است. وی ادامه داد: در بافت شهری نامطلوب مانند بافت امروز تهران شاهد اغتشاش و هرج ومرج در معماری هستیم و با محلات منفصل و مناطق مسکونی بی هویت و برج های بی ارتباط با محیط پیرامون مواجه هستیم. ازجمله مسائل و چالش های بافت شهری نامطلوب می توان به فقر شهری، آسیب های اجتماعی، بحران ایمنی و تاب آوری در برابر بلایا، بحران هویت، ناکارآمدی نظام جابه جایی و بحران محیط زیست اشاره کرد که نتیجه غلبه نظام متمرکز، غلبه رویکرد کالبدی و معیارهای کمی در برنامه ریزی ها و ... است. این مقام مسئول با تأکید بر اینکه مسکن مهر معماری ما را به قهقرا کشانده است گفت: بافت شهری مطلوب محصول برهم کنش مؤلفه های معماری خوب و بافت شهری نامطلوب نتیجه بی توجهی به این مؤلفه ها است. البته در سال های اخیر اتفاقات خوبی افتاده و تلاش شده با حفظ معماری های منحصربه فرد معماری خوبی ایجاد شود. همچنین سید محمد بهشتی، رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی به سخنرانی با موضوع معماری خوب، یک زبان مشترک در این نشست پرداخت و با تأکید بر اینکه دچار نوعی بلای بلبله (اختلاط) و اغتشاش در زبان معماری هستیم گفت: تا اوایل دهه 40 در عرصه معماری و شهرسازی امت واحده بودیم و زبان هم را می فهمیدیم و برای ما شهر معنایی ویژه داشت و بین واژه فلکه و میدان تفاوتی وجود داشت ولی از سال 48 فلکه و میدان یکی شدند و شهر معنای گستردگی گرفت و دچار اغتشاش معنایی شده ایم. وی افزود: تا سال 46 خانه و اتاق معنا و مفهوم خاصی داشتند و آنچه امروز به آن اتاق می گوییم با آن معیار صدق نمی کند چراکه حد اعلای کیفیت زندگی در اتاق بود. امروز بدون توجه به معنای واقعی واژه ها خیابان را به جاده تبدیل کرده و متوجه اغتشاش زبانی و بلای بلبله در این حوزه نیستیم. رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی تأکید کرد: برای رهایی از مشکل اغتشاش زبانی در گام اول باید زبان را بسامان کنیم و برای مصطلح واژه ها اعتماد نکنیم که می دانیم کوچه و خیابان و دیوار و پنجره و باغ چیست. ما گمان می کنیم زبان امری اعتباری است درحالی که زبان فارسی ما دارای اصالت بوده و ابزاردست شعرا بوده است. وی خاطرنشان کرد: مشکل اصلی ما از متولیان زبان معماری ماست که یک دسته از آن ها بنگاه های معاملات ملکی هستند، گروه دیگر محیط های آکادمیک که 80 درصد واژه هایشان فارسی نیست و به ما ترجمه های نیم خرد نشخوار نشده را تحویل می دهند و گروه دیگر جامعه مدیریتی ما هستند که سررشته ای در زبان معماری ندارند. این سه گروه اصالتی برای زبان قائل نیستند و لازم است بازگشتی به زبان و ادبیات کهن داشته باشند.