هوای تهران از وضعیت نارنجی به سبز؛ نه قرمز

⃣میانگین غلظت آلاینده های برخی روزها در هوای شهر تهران از 130 گذر می کند. از نخستین گزارش رسمی آلودگی هوا و ترافیک تهران که در شماره 28 آبان 1336 روزنامه اطلاعات منتشر شد، 60 سال می گذرد و ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم! چرا؟ چرا هنوز بهترین ابزارِ ما تعطیلی مدارس، کارخانه ها و ادارات دولتی است؟ تهران، چاره ای ندارد جز آنکه به نفع آموزه زیست محوری، اجازه ترددهای موتوری را به شهروندانش ندهد؛ هرچقدر دیرتر در این حوزه گام برداریم، ابعاد فاجعه و مرگ زودرسِ تهرانی ها با شتابی بیشتر از هفته ای 500 کشته هم می گذرد! تا زمانی که سامانه های حمل ونقل ریلی بر اساس آموزهTOD، گسترش نیافته و تهران برخوردار از اتوبوس های باکیفیت و کافی نشده، مسیرهای ایمن پیاده راه و دوچرخه سواری اش به کفایت و ایمنی مطلوب نرسیده و امکان خرید ارزان دوچرخه های برقی در محورهای شمالی/جنوبی مهیا نشده؛ باید چند اقدام ضربتی انجام شود: پلیس نباید امکان تردد به خودروهایی با کمتر از سه سرنشین بدهد؛ تردد موتورسیکلت ها در تمام روزهایی که شاخص آلودگی از 100 می گذرد، باید متوقف شود؛ ادارات دولتی سرویس های حمل ونقل عمومی خویش را دوباره و به سرعت فعال کنند و برای کارمندانی که با دوچرخه یا پیاده به محل کار می آیند، انگیزه تشویقی ایجاد کنند؛ تمامی ساخت وسازها و فعالیت های معدنی در شرایط عبور از مرز آلایندگی 100، در داخل و اطراف شهر متوقف شود. تردد کامیون های ساختمانی در شب هم متوقف شود. برای مدارسی که دانش آموزان و معلمان بیشتری را تشویق به استفاده از دوچرخه یا پیاده روی و نفی استفاده از سرویس می کنند، تشویق های سزاوارانه تری در نظر گرفته شود. دست آخر آنکه مردم ببینند که مدیران ارشدشان و نمایندگان مجلس و شورا در چنین هوایی، خود از وسایل نقلیه عمومی یا دوچرخه استفاده می کنند. خود را گول نزنیم؛ وقتی در لندن سالی 9500 نفر در اثر آلودگی هوا دچار مرگ زودرس می شود؛ در تهران این رقم دست کم یک صد هزار نفر است. چگونه به بهانه های مختلف چشم روی تداوم چنین جنایتی در طول 60 سال گذشته بسته و همچنان به مدیریت باد و تعطیلی مدرسه ها و زوج و فرد کردن دل خوش می کنیم؟!