معماری چین

معماری چین نیز همانند سایر هنرهــــای آن از گستردگی و تنـوع فراوان برخوردار است، هرچند آثار معماری آنـــان گاه به علت استفاده از مصالح کم دوام از بین رفته اند، ولیکن آنچـــه از این آثار باقیمانده، گویای این حقیقت است که آثار چین در حد معماری های مصر و بین النهرین و ایران باستان است. به طورکلی معماری چین شامل معابد (کنفوسیوسی، لائوتسه، بودائی) پاگودا، قصر، دیوار بزرگ چین، خانه و دیرها، آرامگاه ها و معابد صخره ای ( غارها) است.

سبک های معماری چین دو گونه اند: سبک شمالی و سبک جنوبی

تفاوت چشم گیر بین این دو سبک در انحنای شیب سقف و میزان تزیینات لبه های بام و پیش آمدگی آن هاست

سبک شمالی را شیوه ی کاخی نیز می نامند در این سبک شیب بام نرم است و مانند چادرهای عشایری است و حاشیه بام ها به ندرت با مجسمه تزیین یافته اند و در این سبک تزیینات اندک اند. بهترین دستاورد آن بناهای باشکوه شهر ممنوعه مربوط به دوران مینگ در مرکز شهر پکن هست.

سبک جنوبی: در این سبک سقف به اندازه ای شیب پیدا می کند که گوشه های آن مانند شاخ گاو به سوی بالا متمایل می شود و کناره های بام ها با مجسمه های کوچک خدایان تا ئویی و جانوران اسطوره ای آراسته می گردد پیش آمدگی بام ها و ستون ها نیز به همین ترتیب دارای انحنا و تزیینات هست و هیچ بخش از سطح را صاف و بدون آرایه نمی گذاشتند شهر شانگهای دستاورد این شیوه ی هنری است.