ریچارد راجرز

زندگینامه

معمار 84 ساله و ساکن لندن، از سوی بنیاد هایت، در سال 2007 به عنوان برنده بیست ونهمین دوره جایزه معماری پریتزکر، معرفی شد.

در بیانیه ای که هیئت داوران بیست ونهمین دوره جایزه پریتزکر ارائه نمودند، با اشاره به این نکته که راجرز در طول بیش از چهل سال دوران زندگی حرفه ای برجسته خود، به صورت همیشگی و استوار، در پی تحقق عالی ترین اهداف در معماری بوده است، بیان شده که: «پروژه های برجسته‎ی وی نماینده نقاط تعیین کننده ای در تاریخ معماری معاصر هستند…» بر اساس همین اعتقاد آنان، گرایش به وضوح و شفافیت معمارانه، ترکیب فضاهای عمومی و خصوصی، ارائه ترجمانی بی نظیر از شیفتگی جنبش مدرن به ساختمان به مانند ماشین و پایبندی به پلان های قابل انعطاف که به خواسته ها و نیازهای همیشه در حال تغییر کاربران پاسخ می دهند.

از مهم ترین مشخصه های آثار ریچارد محسوب می شوند. ریچارد، در فلورانس ایتالیا به دنیا آمد. پدر او پزشک بود و مادرش علاقه زیادی به طراحی مدرن داشت.

در سال 1938، با پدیدار شدن نشانه های آغاز جنگ جهانی دوم، خانواده راجرز به انگلستان رفتند. بدین ترتیب ریچارد توانست در مدرسه AA لندن به تحصیل در رشته معماری بپردازد و مدرک فوق لیسانس خود را از دانشگاه Yale دریافت کند.

راجرز توانست به همراه همکلاسی خویش، نورمن فاستر، در این دانشگاه از محضر بزرگانی همچون پل رودلف که رئیس مدرسه معماری بود و جیمز استرلینگ بهره جوید.

راجرز علاقه زیادی به فرانک لویدرایت پیدا کرد و این علاقه به حدی بود که از او با عنوان my first god یاد می کند.

راجرز مدتی برای Skidmore, Owings & Merrill در نیویورک کارکرد سپس، به انگلستان بازگشت تا به همراه نخستین همسرش، Su Brumwell، نورمن فاستر و Wendy Cheeseman، اولین فعالیت حرفه ای معماری خودش را در قالب گروهی کوتاه عمر بنام Team 4 که فعالیت آن تنها تا سال 1967 ادامه یافت، شروع کند.

همکاری دیگر او که از سال 1971 تا سال 1978 ادامه داشت، شراکت او با رنزو پیانو با پروژه مرکز ژرژ پمپیدوی پاریس بود.

راجرز سپس شرکتی را در لندن، در سال 1977 تأسیس کرد و در حال حاضر دارای دفاتری در بارسلون، مادرید و توکیو است. راجرز در طول سال های زندگی حرفه ای خود، موفق به دریافت تعداد زیادی از جوایز معتبر معماری و غیر معماری شده است که ازجمله مهم ترین آن ها می توان به کسب مقام اشرافی در سال 1996 و ملقب شدن ایشان به لرد راجرز، همچنین مدال طلای انستیتو سلطنتی معماران بریتانیا (RIBA) در سال 1985 و شیر طلایی بی ینال 2006 ونیز اشاره نمود.

راجرز همواره در خط مقدم جنبش معماری پایدار بوده و با طراحی ساختمان هایی هماهنگ و سازگار با محیط زیست و بهره مند از فنّاوری روز میزان اهمیت خود را به این موضوع نشان داده است.

می توان با بررسی آثار او مهم ترین دغدغه های او در این معماری (معماری پایدار)، یعنی توجه به نور طبیعی و تغییرات اقلیمی و خلق ساختمان هایی که تا حد امکان از حداقل انرژی و نیز انرژی پاک استفاده کنند را مشاهده نمود.

از معروف ترین آثار راجرز از میان اولین پروژه های او می توان به مرکز ژرژ پمپیدو در پاریس که آن را در سال 1971، به همراه رنزو پیانو، در یک مسابقه بین المللی طراحی کرد، اشاره نمود؛ زیرا در این پروژه، آنچه در ساختمان ها معمولاً پنهان نگه داشته می شد، در معرض نمایش قرار داده شد و نمای چشمگیر آن که تحت تسلط لوله های تأسیساتی، پله های برقی، سازه نمایان فولادی این ساختمان و سایر عناصر خدماتی بود، باعث شد به ساختمانی تأثیرگذار در تاریخ معماری معاصر مبدل شود.

برخی از پروژه های ریچارد راجرز که به اجرا درآمده اند و تکمیل شده اند به صورت مختصر:

برج اداری لندن – Lloyd’s of London :

اجرای آن در سال 1986 به پایان رسید. ایجاد ارتباط میان درون و بی رون با استفاده از آتریوم بلندی از فلز و شیشه که سازه را غرق در نور طبیعی می کند، مهم ترین ویژگی معماری این ساختمان است.

مرکز ملی هنر و فرهنگ ژرژ پمپیدو :

مرکز ژرژ پمپیدو نام مؤسسه هنری و فرهنگی است که در سال 1977 به نام ژرژ پمپیدو رئیس جمهور فرانسه در پاریس برپا شد. این مرکز شامل موزه ملی هنر مدرن، مرکز طراحی صنعتی، اداره توسعه فرهنگی است.نمایشگاه های هنری و فرهنگی نیز همیشه در آن برپا است. دو ارگان مهم دیگر یعنی کتابخانه عمومی مرجع و بنیاد پژوهش و هماهنگی موسیقی و آکوستیک نیز بخشی از این مرکز است.

گنبد هزاره لندن :

یکی از بزرگترین کارهای معماری قرن بیستم که آخرین آنها نیز هست معرفی شده است. این بنا که برای برگزاری جشن های آغاز هزاره سوم در لندن طراحی و اجرا شد، و درست در ماه دسامبر 1999 به پایان رسید با استفاده از جدیدترین فن آوری سازه و معماری یعنی سیستم کابل و پوشش غشائی خلق گردیده است.گنبد هزاره ریچارد راجرز برای القاء مفهوم هزاره بود که به مناسبت دومین هزاره تولد حضرت مسیح (ع) بود سعی کرد از مفهوم گنبد که بار مذهبی و سنتی قوی ای دارد استفاده کند و پس از نگاه به سنت و فرهنگ این فرم را طوری در بستر فیزیکی خود قرار دهد که گویی برای همیشه در آنجا قرار داشته و بخشی از بسترش میباشد در عین حال که با استفاده از پوشش چادری و خوابیده و سیستم کابلی سعی در القاء فرم های نرم و منحنی نزدیک با طبیعت دارد.