رشد قیمت مسکن در یک سال گذشته کافی بود تا قدرت خرید به قدری کاهش یابد که خانه دار شدن به یک رویا تبدیل شود، پس به نظر می رسد این روند مدت زمان انتظار را افزایش و پس انداز برای خانه دار شدن را به یک شوخی تبدیل کرده است.
به گزارش پیام ساختمان، بر اساس گزارشی که وزارت راه و شهرسازی در سال 93 منتشر کرد، سال های 1389 تا 1391 بیشترین طول دوره انتظار برای مسکن دار شدن خانوارهای ایرانی بود، به طوری که در سال 1389، هر خانوار ایرانی با ذخیره یک سوم درآمد خود برای خانه دار شدن باید 35 سال انتظار بکشد و این میزان در سال 90 با افزایش درآمد به 33 سال و در سال 1391 با افزایش قیمت مسکن به 36 سال رسید.
این آمار نشان می دهد که رشد بیش از 100 درصدی قیمت مسکن در یک سال گذشته قطعا این آمارها را جابه جا خواهد کرد، به طوری که اگر درآمدها را به میزان نرخ تورم رشد کرده تلقی کنیم، این رشد قیمت مسکن است که از این نرخ تورم پیشی گرفته و هر خانوار ایرانی که حداقل دستمزد را دریافت می کند، حداقل باید 40 سال پس انداز کند تا بتواند صاحب مسکن شود.
بنابراین گزارش، خانوارهای ایرانی بر اساس آمار عملکردی وزارت راه و شهرسازی در سال 1391 اگر تمام درآمد سالانه خود را ذخیره کنند، ظرف 12 سال خانه دار خواهند شد و با ذخیره یک سوم حقوق خود باید برای خانه دار شدن 36 سال انتظار بکشند.
شاخص دسترسی به مسکن شهری برای یک واحد نمونه 100 متر مربعی با ذخیره تمام حقوق سالانه خانوار در سال 1376 پنج سال بوده است که این شاخص در سال 1383 نیز پنج سال و در سال 76 به شش سال رسیده است.
گزارش دیروز بانک مرکزی که متوسط قیمت مسکن در تهران را 11 میلیون و 270 هزار تومان است نشان داد که باید مدت انتظار برای خرید یک واحد مسکونی را بیش از 40 سال در نظر گرفت و آن را تایید کرد.
شاخص دسترسی به مسکن شهری بر اساس درآمد خانوار و قیمت مسکن طی هر سال بنابر گزارش های هزینه-درآمد مرکز آمار ایران و گزارش های آماری دفتر برنامه ریزی و اقتصاد مسکن تهیه شده است و به عبارتی در سال 1371 هر خانوار ایرانی با محاسبه قیمت یک واحد نمونه 100 متر مربعی به ارزش 21700 هزار ریال و درآمد 3541 هزار ریال طول دوره انتظار(ذخیره یک سوم درآمد سالانه خانوار) 18 سال بوده است که در سال 1376 با افزایش درآمد به 12116 هزار ریال و قیمت مسکن 59700 هزار ریال طول دوره انتظار به 15 سال رسیده است.
*انتظار بیش از 46 سال در صورت تغییر نکردن قیمت مسکن
مهدی روانشادنیا کارشناس مسکن در مورد اینکه آیا می توان با پس انداز صاحب مسکن شد، گفت: اگر متوسط قیمت یک متر مربع مسکن که به تازگی از سوی بانک مرکزی منتشر شده را 11 میلیون تومان در نظر بگیریم، اگر یک متقاضی بخواهد یک واحد مسکونی 75 متری خریداری کند، باید حدود 825 میلیون تومان پرداخت کند، حال اگر حداقل حقوق 1،5 میلیون تومان در نظر گرفته شود، باید بیش از 46 سال در صورت تغییر نکردن قیمت مسکن انتظار و پس انداز کند، تا صاحب مسکن شود.
وی افزود: به هر حال مکانیزم های تامین منابع مالی و تسهیلات شاید به نوعی بتواند به خانه دار شدن کمک کند، اما سقف کنونی تسهیلات مسکن پاسخگوی خرید مسکن نیست و پوشش چندان مناسبی در شهرهای بزرگ برای خرید نمی دهد.
هر چند اسلامی وزیر راه و شهرسازی در پاسخ به این سئوال که آیا با توجه به رشد قیمت مسکن پس انداز هنوز هم می تواند مردم را صاحب مسکن کند، نکته جالبی مطرح کرد و گفت: با بلیت بخت آزمایی که نمی توان صاحب مسکن شد و پس انداز که از گذشته بوده می تواند در خانه دار کردن مردم کمک کند.
*2 راهکار برای کاهش دوره انتظار مسکن و کاهش شاخص دسترسی به مسکن
ایرج رهبر نایب رئیس انجمن انبوه سازان تهران دو راهکار را برای کاهش دوره انتظار مسکن و کاهش شاخص دسترسی به مسکن پیشنهاد کرده و می گوید: «افزایش قدرت خرید، نه با افزایش سقف تسهیلات و کاهش قیمت مسکن دو راهکاری است که دولت می تواند برای بهبود وضعیت بازار مسکن اتخاذ کند.
وی معتقد است که کاهش قیمت مسکن تنها درصورتی اجرایی خواهد شد که دولت با ارائه تسهیلات به انبوه سازان، تولید مسکن در کشور را افزایش دهد. به عبارت دیگر، با توجه به اینکه درحال حاضر برای پاسخ به تقاضای مسکن در کشور، باید سالانه یک میلیون واحد مسکونی تولید شود، در نتیجه نیاز است، دولت ابتدا با ارائه تسهیلات ازجمله زمین ارزان قیمت و سایر تسهیلات ارزان، زمینه افزایش تولید مسکن را فراهم کند.»
بیت الله ستاریان کارشناس مسکن نیز معتقد است که برای جبران کسری میان عرضه و تقاضای بازار مسکن، برنامه درازمدتی نیاز است که باید براساس آن زمینه تولید متناسب با تقاضا آغاز شود. برای اجرای این طرح باید همه ابزار های مالی در اختیار مسکن و بخش خصوصی قرار داده شود.
پس انداز کردن برای خرید مسکن که در دولت یازدهم با تاسیس صندوق پس انداز مسکن با سقف پرداخت 80 میلیون تومان آغاز به کار کرد، شاید در همان سال 93 می توانست تا 50 درصد قیمت یک واحد مسکونی متوسط را پوشش دهد، اما حال با توجه به رشد لجام گسیخته مسکن که از شرایط اقتصادی تاثیر گرفته است، نشان می دهد، حتی مکانیزم تامین منابع مالی هم نمی تواند در کنار پس انداز به متقاضیان مسکن کمک کند.
داده های آماری (گزارش روز گذشته بانک مرکزی در خصوص قیمت مسکن موید این موضوع است) نشان می دهد که در گروه هدف این برنامه (یعنی خانوارهای فاقد مسکن ملکی) پس انداز قابل ذکری وجود ندارد که با سپرده گذاری حتی در صندوق پس انداز مسکن که کفاف و پوشش کمتر از 20 درصدی قیمت یک واحد مسکونی را در تهران می دهد، بتوانند فرایند خرید مسکن را آغاز کنند که آمارهای اقتصادی بانک مرکزی در این مورد کاملا واضح است.
«شاخص دسترسی به مسکن» از نسبت متوسط قیمت مسکن به متوسط درآمد سالانه خانوار به دست می آید. پس اگر یک خانوار در شرایطی تمام درآمد خود را به طور کامل پس انداز کند، در سال 1391 می توانست ظرف 12 سال خانه دار شود، پس در یک شرایط طبیعی (با توجه به مخارجی که دارد) اگر یک سوم درآمد خود را ذخیره کند برای خرید یک خانه باید 36 سال انتظار می کشید که عدد 36 به «طول دوره انتظار» تعبیر می شود.
حال مطابق آمار بانک مرکزی، خانوارهای کشور، 34 درصد (بیش از یک سوم) از درآمدهای خود را صرف هزینه های مسکن می کنند.
با این اوصاف آیا خانوارها کشش آن را دارند که علاوه بر چنین هزینه سرسام آوری، مبلغ جداگانه ای را برای سرمایه گذاری مسکن هزینه کنند و درصد بیشتری از درآمد خود را حداقل برای میان مدت به هزینه مسکن اختصاص دهند؟ به عبارت دیگر آمارها نشان می دهد که درآمد و دارایی خانوارهای فاقد مسکن، به سختی کفاف پرداخت اجاره و ودیعه محل سکونت فعلی آنان را می دهد و دارایی مضاعفی جهت سرمایه گذاری برای خرید مسکن باقی نمی ماند.