تالی فاسدهای خانه های خالی

عده ای ثروت را نعمتی می دانند که در صورت استفاده بجا می تواند علاوه بر نجات فرد ثروتمند، موجب نجات،آرامش و آسایش خیلی های دیگر هم شود، اما عده ای دیگر آن را نقمتی می دانند که هر چه بیشتر شود باعث هلاکت صاحبش خواهد شد.اما عده ای نظر بینابین دارند و اینها ثروت را "هم خوب و هم بد"می دانند.طرفداران این دیدگاه "ثروت" را وسیله ای می دانند در دست صاحبان ثروت که به فراخور درایت و اندیشه ای که دارند آن را مذموم یا ممدوح می نمایند. یکی از اشکال و صورت های "ثروت"در اقتصاد دنیا ، ساختمان و مسکن است که این بخش در اقتصاد ایران سهمی بیش از یک سوم و به اقوالی 50 درصدی دارد . مسئولان ذی ربط در یک سال گذشته طرح های متعددی را برای ساماندهی این بخش ارایه داده اند که از جمله این طرح ها می توان به مسکن اجتماعی برای مستأجران، مسکن حمایتی برای اقشار کم درآمد،مسکن امید برای کارگران و اتخاذ تصمیم های برخلاف اهداف اولیه برای مسکن مهر در راستای اتمام هرچه سریع تر و رساندن به دست متقاضی با آزاد کردن خریدوفروش آنها و...اشاره کرد اما،یکی از اصلی ترین دلایل در پاسخ به چرایی به سرانجام نرسیدن اهداف ساختمانی موردنظر مسئولان محترم، عدم توجه به آمار و ارقام هر چند نادرست و به تبع عدم شناخت نیازهای واقعی و هدفمند این بخش است. آخرین آماری که توسط مسئولان آمار کشور از موجودی ساختمان و مسکن اطلاع رسانی شده، حاکی از پیشی گرفتن تعداد خانه ها از تعداد خانوار بوده، به طوری که وزیر وقت راه و شهرسازی از وجود بیش از یک میلیون و600 هزار خانه مازاد در کشور و نزدیک نیم میلیون در کلان شهر تهران خبر داده است. بیش از 427 هزار واحد خانه خالی در تهران همان ثروتی است که در آغاز اشاره شد و می تواند هم نعمت باشد و هم نقمت .جالب خواهد بود اگر بدانید این تعداد خانه خالی- ثروت ملی-در تهران بیش از آمار مسکن مهری بوده که در چهار سال گذشته دولت ها با تمام توان برای اتمام آنها تلاش کرده ولی همچنان به دنبال تأمین مالی اش بین مسئولان بانک مرکزی و وزارتخانه ، چالش های پیدا و پنهان وجود دارد. با وجود این چالش ها و خانه های خالی، متأسفانه اخباری از گوشه و کنار به گوش می رسد که واقعاً جای تأسف هم برای صاحبان این ثروت ها دارد و هم مسئولانی که درصدد ازدیاد آنها از طریق پرداخت وام و ایجاد صندوق و رونق دادن به ساخت وساز و تحریک اقتصاد از این روش هستند. مالکان که به هیچ وجه حاضر نیستند با قیمت پایین تر از نرخی که خود تعیین کرده اند واحدهای خالی شان را عرضه کنند، اقدام به اجاره یک یا دو روزه واحدها با رقم های نجومی می کنند تا از این راه به زعم خویش ضرر خواب سرمایه شان را جبران کنند. واحدهای خالی مبله شده و با تمام امکانات ولی به قیمت گزاف ظاهراً به کسانی اجاره داده می شود که استفاده درست و اخلاقی از آن نمی کنند. شنیده ها حکایت از آن دارد که برخلاف جمله معروف"چاردیواری اختیاری"که اجاره یک روزه را در نگاه اول برای طرفداران استفاده از چنین مکان هایی جذاب می کند عده ای سوءاستفاده گر به دوراز چشم مستأجران فریب خورده دوربین هایی در این محل ها تعبیه نموده و سپس از فیلم مخفی گرفته شده بهره برداری های غیراخلاقی و باج گیرانه می کنند. اکنون دوباره این سؤال مطرح می شود که ثروت خانه های خالی که چه بسا تنها با سرمایه شخصی صاحبش قد برنیفراشته، باز نعمت است یا نقمتی که آثار و تبعاتش با حمایت های ندانسته و ناآگاهانه برخی ،دامن نه فقط اشخاص ،بلکه جامعه را هم خواهد گرفت؟ف آیا بهتر نیست کسانی که به دنبال تأمین منابع مالی و رایزنی از بانک مرکزی برای رونق ساخت وساز و تحریک اقتصاد برای خروج از رکود هستند با مشاهده تالی فاسدهای خانه های خالی فکری عاجل و قانونی برای عرضه آنها به بازار بکنند تا هم از رشد آمار مستأجرانی که سال به سال به علت افزایش فاصله درآمدی شان با قیمت خانه ها افزایش می یابد، بکاهند ، هم با عرضه واحدهای خالی به بازار منابع لازم برای سرمایه گذاران در ساخت وساز تأمین شود و هم از عواقب بدفرجام اخلاقی خالی ماندن آنها جلوگیری شود؟ ناگفته پیداست که البته برای این مهم ، کوشش متولیان ساختمانی به تنهایی نمی تواند راه به جایی ببرد بلکه نمایندگان مجلس هم به عنوان کسانی که سهم و نقش اصلی را در تصویب قوانین لازم در این مورد دارند باید پا پیش گذارند و صرفاً از کم وکاستی های مسئولان راه و شهرسازی زبان به انتقاد نگشایند بلکه با ارائه طرح های پیشنهادی خود و تصویب قوانین کارآمد آنها را کمک کنند. قادر نصیری