حضور پیمانکاران در ستاد خبری پیام ساختمان سیزدهمین نمایشگاه بین المللی صنعت ساختمان

روز دوم نمایشگاه صنعت ساختمان روزی بود که ستاد خبری پیام ساختمان شاهد رفت وآمد شخصیت ها و مقامات مختلف بود و حتی در مواقعی ازدحام به حدی می رسید که صندلی برای نشستن به سختی پیدا می شد! در چنین شرایطی تصور کنید وقتی حدود 100 نفر از اعضای انجمن پیمانکاران ساختمانی و تأسیساتی تهران که برای بازدید از نمایشگاه آمده بودند، سری هم به ستاد خبری پیام ساختمان زدند چه وضعیتی پیش آمد! با این همه مهندس داوری، مدیرعامل و مهندس نصیری مدیر مسئول و سردبیر نشریه پیام ساختمان از ورود این عزیزان استقبال کرده و چون از قبل ایرج رهبر، رئیس کانون سراسری انبوه سازان هم در ستاد خبری پیام ساختمان حضور داشت، با پیوستن مهندس ابوالفضل علی آبادی، رئیس انجمن پیمانکاران ساختمانی و تأسیساتی و مهندس نصرت الله یوسفی، دبیر کمیسیون ساختمان این انجمن و مهندس اقبالی، رئیس انجمن راه ایران زمینه به خوبی برای برگزاری یک نشست تخصصی در خصوص مشکلات بخش خصوصی کشور فراهم شد!آنچه در ادامه می خوانید تنها بخشی از سخنانی است که در آن نشست مطرح شد. نصرت الله یوسفی، عضو هیئت مدیره و دبیر کمیسیون ساختمان انجمن صنفی پیمانکاران ساختمانی، تأسیساتی و تجهیزاتی استان تهران: همه راه های ممکن را رفته ایم ما در داخل فوران علم و صنعتگری داریم ولی دیگران نمی خواهند اینها با هم از ایران خارج و در کشوری دیگر فعال شوند. اما باید این کار را انجام دهیم؛ به دوستانمان در اتاق بازرگانی هم گفته ایم که اگر این بستر را آماده کنید ما پایه کار هستیم. با این حال نمی دانم چرا متأسفانه سیستم ما تا به بخش مسکن می رسد از موضوع اصلی دور می شود. ما اصلاً وزیر مسکن مان را نمی توانیم ببینیم. در سطوح پایین تر هم همین طور. استانداری اصلاً با ما کاری ندارد. استاندار کدام جلسه را با ما گذاشته است؟ ما در تهران برای دیدن آقایان باید در انتظار بمانیم ولی در شهرستان ها به راحتی با استاندار یا نماینده مجلس جلسه می گذارند و حرف هایشان را می زنند. استان تهران 30 نماینده در مجلس دارد و یکی از آنها هم حال ما را نمی پرسد! در این بخش است که ما خلأ و مشکل داریم و هر چه می گوییم ما یکی هستیم و دور یک سفره نشسته ایم ، گوش نمی دهند. ما ضعف و به نوعی خلأ قانونی داریم. برای حل این مشکل هم از سه سال پیش همه راه های ممکن را رفته ایم و تمام راه ها به اینجا ختم شد و تبلور همه آنها از طریق همه سازمان های مردم نهاد متمرکز شد در اتاق بازرگانی و از طریق این اتاق، یک قانون در مجلس تصویب شد. الآن شش ماه است که قانونی داریم به نام بهبود محیط کسب وکار که در آن همه چیزها مطرح شده و آینده بسیار روشنی را پیش روی بخش خصوصی گذاشته است. حدود پنج ماه هم از ابلاغ آن می گذرد ولی یک سطر آن حتی مطالعه هم نشده است! ما بسترهای لازم را داریم، مهندسان متخصص و تشکل های قوی داریم و اینها باید با هم کار کنند، ولی در حال حاضر همه کارهایمان را رها کرده ایم چون باید مدام به دنبال مطالباتمان باشیم و به دستگاه های مختلف برای اجرای قانونی که در مجلس تصویب شده و کمیسیون های مختلف خیلی روی آن وقت گذاشته و بحث کرده اند، فشار بیاوریم. مهندس اقبالی، رئیس انجمن راه سازی: دولت فقط نظارت کند مشکل ما این است که حاکمیت نمی خواهد مسئولیت خودش را با ما تقسیم کند. مدیران دولتی سایر کشورها وقتی برای عقد قرارداد به کشور دیگری می روند فقط 10 درصد همراهانشان از بخش دولتی هستند و بقیه مسافران هواپیمای آن مدیر دولتی، مدیران صنایع بخش خصوصی آن کشور هستند. ولی در کشور ما هر هواپیمایی که برای کارهای اقتصادی می رود حتی دو نفر هم از بخش خصوصی در آن نیستند! همه کارمند دولت هستند و معلوم نیست برای چه کاری می روند. دولت نباید خودش کار بکند بلکه باید نظارت کند. دولت باید از بخش خصوصی و کسانی که می خواهند در خارج از کشور کار کنند حمایت کند که البته نباید پولی باشد بلکه باید ضمانتی به ما بدهند که کشورهای خارجی آن ضمانت نامه ها را قبول کنند. وقتی قبول نکنند ما نمی توانیم در هیچ مناقصه ای شرکت کنیم کلی هزینه هم می کنیم و در مناقصه شرکت می کنیم و بعد از برنده شدن وقتی ضمانت نامه می دهیم ضمانت نامه بانک های ما را قبول نمی کنند. اینها بخشی هم به سیاست خارجی ما بر می گردد. از طرف دیگر الآن دولت نمی تواند پول پروژه های اجراشده را بدهد و کسی هم نمی پرسد وقتی پول ندارید چرا پروژه ها را واگذار و همه را دچار مشکل و درگیر می کنید. الآن نیروهای متخصص ما به خاطر نبود کار به خارج از کشور می روند و ما نیروهای انسانی متخصصمان را نمی توانیم در داخل مشغول به کارکنیم، بعد از طرف دیگر در صنایع داخلی، خام فروشی می کنیم. مثلاً سنگ را از دل کوه در می آوریم و به چین می فروشیم بعد چینی ها آن را فرآوری می کنند و دوباره به عنوان محصول نهایی به خود ما می فروشند! چرا خود ما این کار را نکنیم؟ مگر نمی توانیم؟ دولت باید به ما کمک کند و از تصدیگری خارج شود و فقط نظارت کند. الآن قانون کسب وکار را دولت اجرا نمی کند چون فکر می کند در بخش هایی اجرای آن به نفعش نیست. دولت نباید در تولید دخالت کند. بابا ما هم بلدیم کار کنیم! حمایت مالی می خواهیم که آن را هم خودمان انجام می دهیم .فقط یک بانک باید به من ضمانت معتبر بدهد که اگر نداشته باشم، نمی توانم در خارج از کشور پروژه ای بردارم. اتاق تعاون یا اتاق بازرگانی یا دولت باید به ما ضمانت بدهد.