معماری شیرینی فیلم یه حبه قند

ششمین فیلم سینمایی رضا میرکریمی در سال 1389 برنده بهترین فیلم بلند در جشنواره فیلم کازان، در یزد ساخته شد. رسانه های خارجی از جمله مجله اینترنتی تیک وان، روزنامه پریمیرت، مجله ورایت به اظهارنظر در مورد این فیلم پرداخته و از آن میان مجله ورایت بهره بردن از بافت بی نظیر دیار یزد، هنر سنتی ژئو-کالچرال (جفرافیایی-فرهنگی) ایرانی را هنر میر کریمی می داند.دختری به نام پسند به عقد غیابی پسری از خانواده متمول در می آید، در جریان فوت دایی خانواده عروسی به هم می خورد و تمام خواهر ها و برادر ها و همچنین پسر دایی که در سربازی به سر می برد و تعلق خاطری به پسند دارد باز دور هم در خانه دایی جمع می شوند وکارگردان با فراز و فرود هایی زندگی سنتی را در بستر خانه ای سنتی به تصویر می کشد، کارگردان در بیان مفاهیم و جریان روان زندگی این فیلم از معماری و هنر معماری که در بناهای گذشته یزد وجود دارد، کمک شایانی گرفته است. به گفته وی در رسانه ها معماری بافت سنتی ایران نشانگر قدمت دیرینه ای از فرهنگ، اصالت و تمدن مردمان این کشور با گویش ها، آداب و رسوم مختلف است. جریان فیلم در یکی از خانه های سنتی یزد به همراه حوضی نسبتاً بزرگ با بستری از رنگ آبی و باغچه ای وسط حیاط که شور زندگی با بازی بچه ها در آن، کاملاً به نمایش گذاشته می شود. در این فیلم خانه به عنوان مأمنی برای جمع شدن با معنایی که از خانه در نماد معماری سنتی وجود دارد ظاهر می شود؛ دنیایی که در آن جایی برای کودکان، بزرگ ترها، سالمندان وجود دارد. اتاق هایی با درهای دولنگه ای چوبی و تو در تو که با حفظ حریم خصوصی گهگاه به یکدیگر باز می شود و پشت بام و زیرزمینی که هریک همچون ظرفی کل داستان را در خود نگه داشته اند، بخشی از طراحی داخلی است که یه حبه قند در آن ساخته شده است ، میرکریمی به حق درست دریافته است که به تصویر کشیدن برشی از زندگی سنتی ایران بدون در نظر گرفتن بستر مکانی آن امکان پذیر نیست. درواقع وقتی که یک بنا بتواند شرایطی را فراهم کند که جریان زندگی در بستر آن به نرمی جاری شود به شکلی که حتی در فیلم هم به تصویر کشیده شود و حتی رسانه های خارجی نیز بتوانند آن را لمس کنند، می توان گفت معمار آن موفق بوده است و جمله معروف« معماری باید جزئی از تپه باشد و نه روی تپه» نمود می یابد. در نهایت باید مکان به عنوان پایه ای که فیلم یه حبه قند بر روی آن ساخته شده است در القا و انتقال مفهومی که نویسنده و کارگردان به دنبال انتقال آن به بیننده بودند، عالی عمل کرده است و از طرفی این فیلم با سطح بالایی که در تمامی جنبه ها از کیفیت فیلمنامه، کارگردانی، بازیگری تا بهره گیری عالی از عناصر نور و رنگ توانست در معرفی گوشه ای از معماری ایران به جهانیان موفق عمل کند.