از استاندار د داشتن تا استاندارد ماندن

گروه ساخت وساز:50 درصد ساخت وساز مربوط به نحوه طراحی ، نظارت و اجراست و استفاده از مصالح با کیفیت، نیمی دیگر از مبحث ساخت وساز اصولی به شمار می رود. بنابراین توجه به این موضوع بسیار حائز اهمیت است. متأسفانه علی رغم وجود نهاد هایی مانند سازمان ملی استاندارد، مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی و همچنین سازمان نظام مهندسی و کنترل ساختمان باز هم شاهد استفاده از مصالح بی کیفیتی هستیم که توسط تولیدکنندگان به اصطلاح «زیر پله ای» تولید می شوند. از سوی دیگر برخی تولیدکنندگان مصالح استاندارد صرفاً نام استاندارد را یدک می کشند اما در عمل تولیداتشان غیراستاندارد است. در ادامه تهیه سلسله گزارش های پیام ساختمان از پروژه های ساختمانی سطح شهر، سراغ سه ساختمان در حال ساخت رفته ایم تا مصالح مورداستفاده آنها را ازنظر کیفی موردبررسی قرار دهیم. نخستین ساختمانی که سوژه گزارش ما شد، ساختمانی چهار طبقه بود که چندین اوستاکار و کارگر به صورت توأمان مشغول عملیات نازک کاری طبقات آن بودند. در طبقه اول اوستا به همراه شاگردش مشغول کاشی کاری حمام بود. بنابراین سراغ کاشی ها رفتیم؛ کاشی ها بسیار بی رنگ و لعاب بودند و به نظر می رسید با حداقل قیمت خریداری شده اند. اوستا کار می گفت:« کیفیت مصالح ربطی به من ندارد. من کارم را انجام می دهم. ظاهراً آقای ... کفگیرش ته دیگ خورده و نمی خواهد برای نازک کاری هزینه کند. درحالی که تمام آبروی ساختمان به نازک کاری است.» کاشی های بی رنگ و لعاب سراغ کارتن هایی رفتم که کاشی ها را در آن چیده بودند. هر چه کارتن را این ور و آن ور کردیم خبری از نشان استاندارد نبود تا ثابت شود تولیدکنندگان بدون استاندارد در شهر جولان می دهند. وقتی موضوع را به اوستا گفتم، عنوان کرد: «به هرحال جنس بدون استاندارد قیمت ارزان تری دارد اما چون مالک قصد فروش ساختمانش را ندارد و صرفاً برای سکونت خودش می سازد، سراغ این کاشی های بی رنگ و لعاب و البته ارزان و فاقد استاندارد رفته است. برعکس این بنده خدا، بسازوبفروش ها هر چه در مرحله سفت کاری کم می گذارند، در مرحله نازک کاری برای بهتر فروختن توجه ویژه ای دارند» ماجرای کاشی های غیراستاندارد آنجایی عجیب تر به نظر می رسید که به نظر اوستا برخی از کاشی ها ابعاد یکسانی ندارند و از طرفی رنگ کاشی ها به طور کامل با هم نمی خواند،به گونه ای که برخی کمرنگ تر و برخی پررنگ تر هستند.» موزاییک های نارس؟! چند خیابان آن طرف تر ساختمان پنج طبقه ای بود که کف پارکینگ آن در حال بازسازی بود و کارگران مشغول موزاییک کاری بودند. پس ازاینکه موضوع آمدن ما را به مدیر ساختمان اطلاع دادند یکی از مهندسان ساکن ساختمان پایین آمد و به اتفاق به بررسی وضعیت موزاییک های مورداستفاده پرداختیم. آقای مهندس گفت: به طورکلی موزاییک هایی که استفاده می کنیم علاوه بر اینکه ازنظر ظاهری تنوع چندانی ندارند، بسیار سنگین هستند و در ساختمان های چندطبقه همواره مشکل ساز خواهند بود. درحالی که می توان از موزاییک های ظریف تر و البته محکم تر استفاده کرد. تولید موزاییک های سبک تر در کشور قابل اجراست اما قطعاً مردم ما استحکام را در سنگین بودن می بینند. از او پرسیدم موزاییک های مصرفی چقدر استاندارد هستند که پاسخ داد: تمام موزاییک ها تولید یکی از شرکت های خوشنام داخلی است اما متأسفانه از کیفیت لازم برخوردار نیستند. البته تنها دارا بودن نشان استاندارد کافی نیست،بلکه مهم استاندارد ماندن است. علت این فقدان استاندارد هم این است که پس از تولید موزاییک باید حدود 1 ماه بماند تا از استحکام لازم برخوردار شوند اما بسیاری از شرکت ها قبل از این موعد و تنها در فاصله چند روز پس از تولید اقدام به عرضه تولیداتشان می کنند. درحالی که اگر از سوی متولیان مانند سازمان استاندارد و مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی نظارت وجود داشته باشد، این مشکلات به وجود نمی آید. ماسه های با رس آخرین ساختمانی که از طرف ما مورد بازدید قرار گرفت، ساختمانی بود که هنوز در مرحله پی ریزی و فونداسیون بود. ماسه و شن زیادی در کوچه ریخته بودند و کارگران مشغول کار بودند. از آقای پیمانکار پرسیدم کیفیت ماسه ها را چگونه می بینید که پاسخ داد: متأسفانه ماسه دارای مقادیر زیادی خاک رس است و همین مسئله کیفیت تمام ملات ها را زیر سؤال می برد. وی توضیح داد: وجود خاک رس در ماسه باعث می شود که هنگام تهیه ملات، چندین برابر خودش آب جذب کند و همین موضوع باعث می شود ملات پس از استفاده، مقاومت لازم را نداشته باشد. بیشتر ماسه ها هم این مشکل را دارند، درحالی که به همان اندازه سیمان اهمیت دارد، ماسه هم حائز اهمیت است و باید مورد آزمایش قرار گیرد. مشکل کیفیت در اغلب مصالح وجود دارد و مراکز نظارتی هم از مشکلات موجود آگاهی دارند. این در حالی است که نهاد های ذی ربط ارقام نجومی ( حدود 20 تا 50 میلیون تومان) از تولیدکنندگان مصالح ساختمانی می گیرند و مجوز کیفیت صادر می کنند و تازه در هر دوره ای تولیدکنندگان باید این مجوز ها را مجدد با پرداخت پول های هنگفت تمدید کنند.