خوش به حال تهرانی ها

این روزها از خونه که میای بیرون، شلوغی و سر و صدا در انتظارته؛ انگار یه صدایی تو گوشت مدام می گه من دیگه نمی تونم تحمل کنم!!!!پیاده روها و سنگفرش خیابونا چقدر طاقت دارن که تو یه ساعتایی سنگینی وزن و قدم های این همه آدمو تحمل کنن؟! دیوارها چقدر در طول روز و شب باید صدای بوق انواع و اقسام ماشین ها رو بشنون و به روی خودشون نیارن... درختای خسته و کهنسال شهر چقدر هوای آلوده رو باید تصفیه کنن؟! اصلاً این مقدار اکسیژن واسه ریه چند نفر کفایت می کنه؟!شب هام که قصه خودش رو داره، وقتی شهر باید به خواب بره و آرامش به پایتختی که هر روز داره جمعیتش بیشتر و بیشتر می شه یه کم رنگ آسایش بده، فقط شکل سروصداها و شلوغیه که عوض می شه، انگارتهران داره داد می زنه من تحمل این همه جمعیت و ساخت وساز رو ندارم، اما صداش تو شلوغی آدم ها و سروصدای این همه ماشین گم شده...تهران شلوغ شده!! یه چیزی بیشتر از شلوغی، مثل یه بادکنک که زیادی بادش کردن و درحال انفجاره و فقط یه ذره دیگه مونده تا از فشار این همه جمعیت و ماشین بترکه...کجان اون خونه های قدیمی؟! اون خونه های قدیمی با اون حیاط های باصفا که، بوی مادربزرگ ها رو می دادن،کجاست طعم چای تازه دم و درختای مو که تابستون ها واسه چیدن انگورهای رسیده اش از دیوار و چارپایه آویزون می شدیم چون همیشه انگورای اون خوشه بالاییه خوشرنگ تر و آبدارتر بود... گی باورش می شه دیگه نه از اون خونه ها خبری هست و نه از اون درخت های مو!متن کامل این مطلب را در شماره 237 نشریه پیام ساختمان بخوانید...