نفسم گرفت از این شهر

تهران، پایتختی که همواره با انبوهی از مشکلات شهری روبه روست؛ معضل ترافیک و آلودگی هوا حل نشده، اندر خم یک کوچه ماند، چرایی فروش طرح ترافیک روزانه درحالی که آلودگی هوا هنوز نُقل مجالس و نَقل محافل است، نبود پارکینگ در شهر، قطع درختان در بسیاری از خیابان ها و محلات، بی توجهی به ایجاد و نگهداری از فضای سبز شهری، تخریب بافت های تاریخی با صدور مجوز ساخت به مالکان، رشد قارچ گونه ساختمان های بی هویت با به کارگیری مصالح بی کیفیت و غیراستاندارد، اعطای تسهیلات برای خرید خودرو که تعداد قابل توجهی خودرو به ترافیک شهری اضافه کرد، معلق بودن مگس های سفید در هوا، رژه موش هایی که هوای پایتخت به آنها ساخته و روزبه روز چاق تر و درشت تر می شوند، ازدحام در مترو و اتوبوس که مشکلات عدیده ای برای شهروندان تهرانی به همراه دارد. کلانشهر 70 هزار هکتاری به نام تهران با دست کم 5/15 میلیون نفر سفر و تردد روزانه و شبانه که کمتر از 13 درصد آن با مترو صورت می گیرد به هیچ وجه پذیرای چنین تراکم شگفت آوری نیست. این موارد دلایل قانع کننده ای نیست تا مدیریت شهری به فکر راهکار اساسی تر و کاربردی تر باشد؟ شهردار تهران باید جمعیت شهر را کنترل و مدیریت کند؛ موضوعی که این روزها با افزایش آلودگی هوا و مشکلات ناشی از آن، بیش ازپیش رخ می نماید. پایتخت به دلیل افزایش بی رویه جمعیت، با مشکلات زیست محیطی و اجتماعی مواجه است. آسمان آبی، زمین پاک نه تنها شعاری بیش نیست بلکه کم کم به آرزویی دست نیافتنی تبدیل خواهدشد. تهران، شهری که حالش بسیار وخیم است و به سوی مرگ سوق داده می شود. رشد نامتعادل و نامتناسب با ظرفیت فیزیکی و طبیعی، افزایش مهاجرت، رشد حاشیه نشینی، افزایش آسیب های اجتماعی، دوقطبی شدن شهر، بی هویت شدن شهر، بحران آب و خطر زلزله همه و همه دردهایی است که تهران را مبتلا کرده و چاره ای جز اجرای سریع سیاست های تمرکززدایی نیست. عباس آخوندی، وزیر راه وشهرسازی در صحبت های اخیر خود گفت: باید بدون تعارف بگوییم پایتخت بیش از این گنجایش ساخت وساز و بارگذاری مسکونی را ندارد، باید یکبار برای همیشه رفتارها، اغراض و ملاحظات سیاسی در مورد شهر تهران و تأمین مسکن موردنیاز این کلان شهر خاتمه پیدا کند. با توجه به سخنان آخوندی، ایجاد محدودیت ساخت وسازهای مسکونی در محدوده کلان شهر تهران ضروری است. شهردار تهران بارها در مجامع و جلسات مختلف به صراحت گفت که می تواند صدور مجوز ساختمانی را متوقف کند و شهر تهران را بدون درآمدهای ناشی از ساخت وساز اداره کند. همان طور که می دانید در تمامی دوره های مدیریت شهری، هر مدیری برای تأمین منابع مالی اداره شهر به منابع ناپایدار یعنی دریافت عوارض ساخت وساز شهری روی آورده است. با جایگزین کردن منابع مالی پایدار می توان به شکل جدی از ساخت وساز جلوگیری کرد. کاهش وابستگی مالی و درآمدی بودجه شهرداری تهران به عوارض حاصل از ساخت وساز، به کارگیری ابزارهای محدودکننده برای کاهش صدور پروانه های ساخت وساز مسکونی و ابزارهای تشویقی برای ساخت کاربری های خدمات موردنیاز شهر می تواند مانع گسترش بی رویه شهر تهران باشد. شهرداری و شورای شهر با اجماع و اتفاق نظر می توانند روحی دوباره به کالبد شهر تهران بدمند.