عشق به سینما، کارگر ساده را تبدیل به تولیدکننده موفق کرد

  او که هم اکنون به عنوان کارآفرین موفق توانسته تولیدات بسیار مرغوبی را در بازار داخلی و خارجی عرضه کند، با تأکید بر پشتکار پدرش در تولید صندلی های ویژه سالن های سینما و تجمعات می گوید: پدرم علاقه خاصی به فیلم و سینما رفتن داشت و ازاینجا بود که تصمیم گرفت به عنوان نصاب یک شرکت واردکننده صندلی های سینما آموزش ببیند و در این زمینه مشغول به کار شود.
 رضایی سه الی چهار سال اول شروع کار پدرش درزمینهٔ تولید صندلی های سینما را بسیار سخت بیان کرد و گفت: از سال 1346 تا سال 1350 شرایط کاری پدرم به اندازه ای سخت بود که یا باید ماه ها برای وصول طلب خود بابت صندلی های ساخته شده صبر می کرد و یا اساسا باید قید پولش را می زد چراکه مثلا صاحب سینمایی که پدرم با او کار می کرد فردی بود که پس از تحویل کار کسی جرئت نمی کرد از او پول بخواهد.
وی افزود: از ابتدای دهه 50 تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی کسب وکار تجهیز سالن های سینما بسیار رونق یافته بود و در آن سال ها شرکت رض کو تنها تولیدکننده داخلی بود که با ارائه کیفیت و قیمت مناسب اجرای پروژه های سینمایی را در خصوص تجهیز مبلمان بر عهده می گرفت.
 وی گفت: این روال تا سال 1359 ادامه داشت تا اینکه در آن زمان یعنی از ابتدای سال 1357 برخی اعتراضات به شکل آتش زدن سینما متجلی شد و همین موجب شد تا تولید و نصب صندلی سینما در کشور تا سال های 1366 و 1367 عملا متوقف شود.
 این کارآفرین با اشاره به اینکه در این سال ها پدرش به ساخت نوعی پل های سبک فلزی برای رزمندگان پرداخته بود، اظهار داشت: در سال های جنگ، گفته می شد که صدام برای متوقف کردن عبور و مرور و تردد سربازان ایرانی در محل های جنگی قیر می ریخت تا تردد در آن مکان ها را کند و متوقف کند .
 وی افزود: ازاین رو برخی صنعتگران ازجمله پدر من با ساخت پل های فلزی که بر روی این قیرها قرار می گرفت و سپس روی آن ها خاک ریخته می شد توانستند در این زمینه فعالیت کنند .
به گفته رضایی در خلال سال های 59 تا 66 عملا تولید صندلی سینما در ایران تعطیل شده بود و مشکلات مالی به اندازه ای بود که مؤسس شرکت رض کو با فروش مثلا فلان چرخ خیاطی کارگاه و یا برخی دستگاه های تولید می توانست تا حدودی در کار سرپا بماند.
رضایی با تأکید بر اینکه مجموعه این عوامل باعث نشد که پدرم دست از کار تولید صندلی سینما بکشد، تصریح کرد: در سال 67 یا 68 بود که نخستین سفارش تجهیز سالن اجتماعات از سوی بنیاد جانبازان اصفهان به پدرم داده شد که وی ظرف مدت دو روز بالغ بر 30 مدل صندلی را با طرح و رنگ های متنوع به این مرکز ارائه دادند که موردقبول واقع شد و کار از سوی پدرم انجام شد.
 رضایی در پاسخ به این پرسش که از چه زمانی در کنار پدر به صورت جدی وارد کار تولید صندلی سینما شدید، اظهار داشت: از سال 68 وارد این کار شدم و در آن سال باور داشتم می توانم در این زمینه کارهای موفقی را به نام کشور انجام بدهم.
وی گفت: در حال حاضر به واسطه زحمات پدر و پشتکارم نزدیک به 30 درصد از بازار داخلی صندلی سینما در اختیار شرکت رض کو است و اگر قرار باشد در دنیا 10 برند مطرح تولید و طراحی دکوراسیون مبلمان سینما و سالن های اجتماعات نام برده شود قطعا یکی از آن برندها رض کو است.
 رضایی در پاسخ به این پرسش که تولیدات رض کو به لحاظ قیمت تا چه اندازه قدرت رقابت دارد، گفت: در ایران قیمت تولیدات ما کمی بیشتر از تولیدات مشابه است ولی در بازار جهانی قیمت محصولات ما کاملا یکسان و برابر با مشابه های قوی خارجی است.
 وی افزود: کیفیت محصولات این شرکت بسیار بالاست به گونه ای که تاکنون صادرات موفقی در این زمینه به کشورهای پاکستان،افغانستان،آذربایجان و منطقه کردستان عراق داشتیم که بعد از اجرای هر پروژه ای، طرف قرارداد ما را به کشور و شرکت دیگری معرفی کرده است. حتی این معرفی ها موجب شد تا چندی پیش به یک شرکت بسیار معتبر اروپایی در این بخش ملحق شویم و آن ها از ما خواستند که با توجه به نفوذی که در بازار منطقه داریم به صورت مشارکتی بخشی از تولید و نصب را پروژه های منطقه ای را شرکت ما انجام دهد و بخشی دیگر را شرکت آن ها.
از او در مورد اینکه چرا بیش از این در بازار کشورهای منطقه وارد نشدیم، پرسیدیم، وی گفت: مهم ترین مسئله این است که دولت از تولیدکننده واقعی حمایت نمی کند و همین مسئله موجب می شود که ما بازارهای منطقه را یکی پس از دیگری از دست بدهیم. به گفته رضایی پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی،کشورهای آذربایجان، ارمنستان، ترکمنستان و... بسیار راغب بودند که نیازهایشان را از محصولات ایرانی تأمین کنند ولی متأسفانه در آن سال ها به خاطر نبود نظارت قوی دولت، یک عده افراد سودجو با وصل شدن به تولیدکنندگان زیر پله ای داخلی ، بازار این کشورها را پر از محصولات نامرغوب ایرانی کردند و تا جایی پیش رفتند که در حال حاضر بازار تمام این کشورها را از دست دادیم و جای ما را ترک ها گرفتند.
وی با اظهار تأسف شدید از اینکه دولت ها در ایران فاقد یک خط مشی مشخص برای تولید و صادرات هستند، اظهار داشت: متأسفانه تکلیف دولت روشن نیست، اینکه می خواهد با حمایت اصولی از تولید و صادرات منابع جدید درآمد ارزی ایجاد کند یا اینکه می خواهد صرفا ایران یک کشور واردکننده باشد.
رضایی با اشاره به اینکه در حال حاضر دو بازار عراق و سوریه که مستعد ورود کالاهای ایرانی هستند برای ایران باقی مانده است، اظهار داشت: با قاطعیت می گویم اگر روند فعلی بی تفاوتی دولت نسبت به حمایت از تولیدکننده واقعی داخلی ادامه پیدا کند، این بازارها را نیز از دست خواهیم داد. چراکه برخی افراد سودجو متصل به برخی سازمان ها باعرضه کالاهای بی کیفیت زمینه ای را فراهم می کنند که آن ها نیز درهای بازار خود را بر روی محصولات و خدمات ایرانی ببندند.
 وی گفت: پس از برچیده شدن داعش و جنگ داخلی ،دو کشور سوریه و عراق درصدد رفع خرابی های جنگ بر خواهند آمد، آن ها به تجهیز سالن های اجتماعات ،مراکز خرید و... اقدام می کنند و متأسفانه بازهم شاهد خواهیم بود که مثلا برای تجهیز سالن سینما به جای اینکه کار به یک شرکت قوی داخلی سپرده شود که امتحان خود را در کیفیت و قیمت رقابتی پس داده، کار به یک یا دو سازمان دولتی که اصلا در این زمینه تخصصی ندارند، واگذار می شود و نتیجه آن می شود که بعد از یک سال بازار را به طور کامل به رقیبی واگذار می کنیم که به لحاظ کیفیت از ما عقب تر بود.
رضایی در پاسخ به این پرسش که تا چه حد در کار به نظرات و پیشنهاد های کارکنان خود اهمیت می دهد، گفت: در این شرکت پیشرفت کار از طریق اعمال نظرات و پیشنهاد های سازنده کارکنان ایجادشده است و این روند ادامه خواهد داشت.