پیمان EPC برای کارهای صنعتی

مقررات مقررات جمع مقرره به معنی «ثابت و برقرار شده، تقریر شده، قرار یافته، برقرار » است و در اصطلاح حقوقی معنای خاص دارد و آن احکام و نظامنامه های قوه مجریه است که در عرف اداری، تصویب نامه و آیین نامه و بخشنامه نامیده می شود. هماطور که در بالا دیدیم گاهی قانون در معنای عام خود شامل مقررات نیز می شود اما اصولا مقررات همان احکام و نظامنامه های قوه مجریه است. با اینکه صلاحیت قوه مقننه عام است، ولی تقنین تمام جزئیات مربوط به اجرای قوانین و تنظیم امور اداری، مجلس را از انجام وظایف مهمتر خود باز می دارد. به همین جهت در غالب قوانین، تنظیم آیین نامه اجرایی به عهده هیئت وزیران یا یکی از وزارتخانه ها گذاشته می شود. به عبارت دیگر اصولا همه جزئیات را قانون نمی تواند بیان کند زیرا بیان مسایل ریز و کوچک از عهده قانون خارج و عملا امکان ناپذیر است. قانون شان و جایگاهی دارد و آیین نامه اجرایی نیز مقام خاص خود را دارد. همچنانکه در قانون اساسی یک کشور نیز نمی توان همه مسایل ریز و خرد را مطرح کرد. قانون اساسی اصول و قواعد عام را که باید مقررات و نظام حقوقی و سیاسی کشور بر آن استوار باشد، بیان می کند و سایر قواعد و احکام تقریبا جزیی تر، به عهده قانون عادی است که از طریق مجلس به تصویب می رسد. احکام و مسایل جزیی تر از قانون در آیین نامه های اجرایی درج می شود. به بیان دیگر در آیین نامه های اجرایی، شیوه اجرا و عملیاتی کردن احکام کلی قانون بیان می شود. در برخی قوانین اگر اقتضا کند، تصریح می شود که تصویب بخش یا تمام آیین نامه اجرایی آن قانون به عهده چه مرجع و سازمانی است. گاهی این مرجع هیئت وزیران و گاهی یک یا چند وزارتخانه و یا نهاد دیگری است که این مسئولیت را طبق حکم قانون در فرجه مقرره به عهده دارد. به عنوان مثال بند(د) ماده 23 قانون برگزاری مناقصات (مصوب 1383) می گوید: حداکثر شش ماه پس از تصویب این قانون، آیین نامه اجرایی نظام مستندسازی و اطلاع رسانی مناقصات از سوی سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور با همکاری وزارت امور اقتصادی و دارایی تهیه و به تصویب هیئت وزیران خواهد رسید. باید توجه داشت صلاحیت قوه مجریه در وضع آیین نامه ها محدود به مواردی نیست که در قوانین مقرر شده است، زیرا، اختیارات و تکالیف این قوه در اجرای قوانین و تنظیم امور اداری ایجاب می کند که بتواند برای حسن انجام تکالیف خود، مقرراتی را که لازم می داند، وضع کند. صلاحیت هیئت وزیران در وضع احکام و نظامنامه های اجرایی عام است، یعنی هرجا که قوه مجریه حق انشای مقرراتی را داشته باشد، هیئت وزیران از این حق بهره مند است و می تواند با وضع «تصویب نامه» از آن استفاده کند. این تصویب نامه را اگر حاوی قواعد کلی در زمینه اجرای قوانین باشد، آیین نامه می گویند.