هنرستان موسیقی Maizières

مدرسه موسیقی یک واحد یکپارچه به طول 100 متر و عرض 40 متر است که عمود بر جاده اصلی جا نمایی شده و قسمتی از آن به طول 16 متر، در یک فضای عمومی طراحی شده است. این ساختمان روبه روی یکی از جنگل های giant sequoias و در تراز عمود بر جاده اصلی قرار گرفته است. این مجموعه مسیری را شکل میدهد که ورودی به سمت شهر را نشانه گذاری میکند.این مکان در فرانسه و توسط معمار دومینیک کولن و همکاران ساخته شده است. در جلو خان بنا محوطه وسیعی قرار دارد که در قسمت زیرین ساختمان محو میشود. عموم مردم از پلکانی یادمانی استفاده میکنند که آنها را به سمت حیاط داخلی و سالن انتظار اصلی هدایت میکند. این محوطه وسیع، رو به آسمان گشوده شده ، با رنگی شب تاب مهمان نوازی میکند و در اوایل غروب، به تابش با نوری حیرت انگیز ادامه میدهد. این ساختمان مجموعه ای از برنامه های متنوع را در خود جای میدهد و شامل مکانی برای نوجوانان محلی، مرکز فوق برنامه برای دانش آموزان، سالن اجتماع، سالن کنفرانس و یک مدرسه موسیقی است. تمام این عملکردها در یک واحد یکپارچه گردآوریشده اند و مدیریت چنین طرح ریزی پیچیده ای در داخل همین تک واحد انجام میشود. هم نشینی این برنامه های مختلط، درحالیکه هر یک از آنها در تضاد کامل با دیگری است، به طور چشمگیری بر غنای این ساختمان افزوده است. نمای بیرونی ساختمان تنها بخش محدودی از برنامه های داخل آن را آشکار میکند . تنها پنجره های بزرگ خلیج گون به بیننده اجازه میدهد که نگاهی گذرا به سالن اجتماعات داشته باشد و این امکان را فراهم میکند تا لحظه ای از حرکات رقصندگان را ببیند. در این ساختمان روشنایی طبیعی فراوانی وجود دارد و نورگیرهای رنگارنگی که روشنایی مخصوص به خود را ایجاد میکنند. این ساماندهی برای نورگیرها، فضای داخلی را در برابر اغتشاشات ناشی از بزرگراهی که در همان نزدیکی است، محافظت میکند. این ساختمان فقط به شکل ساختمانی یکپارچه و طولانی طراحی نشده است، بلکه منحنیهای نمای خارجی به تدریج در پیچش های دایره ای میچرخند و در نهایت، نمایی را که مربوط به دو طبقه از مدرسه موسیقی است، در هم ادغام میکنند. پیچش این منحنیها بر پویایی کلی نمای بیرونی میافزاید و چنین به نظر میرسد که خطوط آشفته حجم به طرز نامعلومی محوشده اند. پوشش بیرونی ظاهری روستایی از بتنی معمولی دارد؛ بتنی که نقایص خود را آشکارا نشان میدهد. این ساختمان از بتن مسلح ساخته شده و بتن به صورت پی نقطه ای قالب گیری شده و ساختمان بر روی پیهای شمعی قرار گرفته است.بر خلاف آن، مصالحی که در فضای داخلی استفاده شده، نفیس و لطیف است. در سالن اصلی مصالح چوبی با رنگ های روشن دیده میشود، علاوه بر آن، سطوح طلاکاری شده در حفره های بزرگ سقفی، هاله گرمی به نورپردازی آن میدهد. سالن کنفرانس، از سه طرف، از کابل های کشیده شده آویزان شده است. دیوارها با کوچک ترین جابه جایی هوا، حرکت میکند، به گونه ای که ضخامت ناچیز آن آشکار میشود. سیستم آکوستیک قابل تنظیم ( کرکره های قابل کنترل) پشت این پرده زیبا پنهان میشود. چوب نفیسی که برای کف پوش استفاده شده است ( ونگه) میزان اثرگذاری یک فضای نمایشی را تقویت میکند. مرکز فوق برنامه دانش آموزان، تک رنگ است؛ رنگ نارنجی تمام فضا را اشباع کرده و کف پوش رزین براق، خاصیت فوق تصنعی آن را تقویت میکند.در واقع، منطق اولیه بر مبنای ایجاد تضادی چشمگیر میان فضاهای مختلف است: مصالح متضاد، رنگ های متضاد و نورپردازی متضاد. فضای داخلی و فضای خارجی کاملاً از هم متفاوتند؛ نمای بیرونی با ظاهری روستایی، در نقطه مقابل فضای نفیس و با ارزش داخلی است.