هم رشد سودآوری هم ورشکستگی

گروه بازار ساختمان: اگرچه صنعت سیمان به جای کشف قیمت محصولاتش در بورس کالا، افزایش قیمت تولیداتش را انتخاب کرد و اکنون از این انتخاب و سودآوری که به دست آورده شادمان است اما برخی از مدیران این انجمن صنفی این میزان افزایش را هم کافی نمیدانند و معتقدند که « قیمت این کالا در کشورهای همسایه چیزی حدود 5 برابر قیمت افزایش یافته در داخل کشور میباشد.» اگر این قیمت را دربست قبول کنیم ،سؤال این است که چرا تولید چند میلیون تن مازاد بر نیاز سیمان را در همان بازارهای همسایه عرضه نمیکنند؟بازارهایی که علاوه بر نیاز مبرم به سیمان ، ارز خوبی نیز میپردازند که میتواند چند برابر بازار داخلی برای شرکت های سیمانی سودآور باشد. ضمن اینکه بازار کشورهای غیر همسایه مانند کشورهای آفریقایی نیز وجود دارد. اسفندیار سالاروند، مدیرعامل شرکت سرمایه گذاری و توسعه صنایع سیمان گفته است: «متأسفانه یکی از نقاط ضعف این صنعت، نبود نقشه مدون برای صادرات محصولات سیمانی است.» انتظار بدیهی برای رشد سودآوری اگر چه مدیرعامل شرکت سرمایه گذاری و توسعه صنایع سیمان معتقد است: «انتظار برای رشد سودآوری شرکت های فعال در این صنعت، انتظاری بدیهی و بجاست، چرا که به راحتی با مقایسه ارزش فعلی و ارزش جایگزینی شرکت های سیمانی میتوان متوجه اختلاف فاحش میان آنها شد، بنابراین سهام این شرکت ها از پتانسیل مناسبی برای رشد قیمت و رسیدن به ارزش ذاتی خود برخوردار است و به طور قطع طی امسال و سال های آینده شاهد رشد مناسب سودآوری شرکت های مذکور خواهیم بود.» با این حال وی تاکید کرده است: «همزمان با رشد تولید شرکت های سیمانی، این واحدها اقدام به دریافت تسهیلات ارزی جهت تأمین نقدینگی مورد نیاز برای تولید هرچه بیشتر سیمان مصرفی در پروژه های عمرانی و ملی کشور کردند اما متأسفانه در سال گذشته با برنامه ریزیهای بانک مرکزی کلیه شرکت ها موظف به پرداخت تسهیلات دریافتی با نرخ ارز مبادله ای شدند که این امر برای صنعتی همچون سیمان با دارا بودن بدهی ارزی حدود 600 میلیون یورویی تا قبل از سال 90، یعنی تحمیل هزینه های مضاعف و سوق دادن آنها به سمت ورشکستگی. « اندکی تأمل و تعقل معنی این سخنان چیست؟ مگر میشود رشد سودآوری و ورشکستگی با هم رخ دهد. این اولین بار نیست که سیمانیها از ورشکستگی خود سخن میگویند با این حال سؤال این است که اگر سیمان صنعتی شکست خورده یا در معرض ورشکستگی است چرا سهام داران این صنعت حاضر نیستند سهام خود را بفروشند؟ زمانی که این تولید سودآور نیست چرا بر میزان تولید افزوده میشود و هر از چندی کارخانه ای یا یک طرح توسعه سیمانی به بهره برداری میرسد؟ البته صنعت سیمان یک بخش مهم از تولید صنعتی و ساختمانی کشور را تشکیل میدهد و طبعاً مانند هر کالای دیگری حق دارد که بر اساس هزینه های تولید و سود منطقی قیمت محصولاتش را افزایش دهد ولی میتوان بخشی از سود را به بازپرداخت بدهیها و نوسازی کارخانه اختصاص داد . از همه بدتر اینکه ؛کاهش هزینه تولید با استفاده از روش های بهینه سازی مصرف انرژی و مواد اولیه ظاهراً قرار نیست در صنعت سیمان مورد توجه کامل قرار گیرد. به عنوان مثال می توان به آسیاب های گوی فولادی اشاره کرد که مصرف بالا و کارایی کمتری نسبت به آسیاب های غلتکی دارد و اتفاقاً بیشتر مصرف انرژی کارخانه سیمان را نیز به خود اختصاص میدهند. یورش به خارج به جای شکار خانگی تولید مازاد داخلی و نیز بازار نیازمندی خارج، میتواند ارزآوری بالایی را برای این صنعت به ارمغان آورد. این در حالی است که بیشتر کالاهایی که برای تولید این کالای استراتژیک ساختمانی نیاز است مانند گچ ، سیلیس، آهک ، گوی و ساچمه ، انرژی و حتی نیروی انسانی متخصص در داخل کشور به وفور یافت میشود و نیازی نیست از خارج وارد شود. اگر به آمار تولید و صادرات شرکت های سیمانی در فروردین ماه امسال دقت کنید، به چه نکته ای خواهید رسید؟ چه کسی باید تاوان عدم مدیریت راهبردی مسئولان این صنعت را بدهد ؟ بخش ساختمان، کارگران ، دولت ایران ، سهامداران صنعت، بازرگانان ، اتاق بازرگانی، یا مسئولان و مدیران صنعت سیمان؟ شاید بهتر باشد برای مدیریت بهتر بازار داخلی سیمان، برخی از مصرف کنندگان نیز سهام شرکت های سیمانی را خریداری نمایند تا هم تولیدکنندگان سیمان و هم مصرف کنندگان این کالا در سود و زیان صنعت سیمان سهیم شوند.