معماری؛ واقعیتی از جنس زندگی

گروه معماری و دکوراسیون: بی شک معماری هنر است؛ هنر زیستن، آفریدن، جهت دادن و مقیاس بخشیدن به بیکرانگی فضا و کیهان. معماری تجسم قالب های بدون بعد ذهن آدمی است به واسطه بعد بخشیدن به فضای بیانتهای هستی. معماری حد آسمان و زمین است، حد درون و بیرون، کوچک و بزرگ، محدود و نا محدود و هستی و نیستی، معماری هنر معنا بخشیدن هاست. زندگی و بودن آدمی بر روی زمین صورتی جز سکونت ندارد و معماری کنایه ملیحی است که تجربه سکونت را به گردش میتند.اما به راستی آنچه امروز میبینیم و زندگی میکنیم، چنین هنری است و خانه ها و شهرهایمان حاصل یک آفرینش هنری؟! اگر اینگونه است، چرا هنوز چند قدم در شهرها، خیابان ها و کوچه هایش نزده ایم، دلمان از منظر پر ملال و بیمفهومش میگیرد؟ چگونه است که برایمان خانه و فضای تحت سیطره مفهوم خانه، هنوز تجربه نشده، تمام میشود و هنوز لمس نشده تا نهایتش پیداست؟! فضای مرده ای که هیچ هیجان، درگیری و جاذبه ای برای ذهنی که در زندگی امروز نیازمند درک یک آفرینش پر معنا و یک هنر پر بهاست، ندارد. هنری که او را به خود بخواند و از افسون ظرافت این هنر و فضایش، آدمی عمق لایتناهی خویش را تجربه کند. آنچه میبینیم متنی است مغشوش و بیارزش، معبرهایی که در هم پیچیده شده و بر جداره های آنها فضای زندگی و کار آدمی بیهیچ هویتی سر بر آورده است و ذهن چنان درگیر این بی هویتی میشود که لاجرم از اندیشیدن به سرانجام معماری است.اگر معتقدیم که معماری پاسخ و تجلی اساسیترین اشتیاق آدمی است و قوام بخش حیثیت سکونت او، باید بپذیریم مسیر آنچه که امروز معماریش میخوانیم، سر به ره بیمقصود نهاده و هویت رنگ باخته ای ست در حد پناهی برای ایمن ماندن از باد و باران و هجوم شهر و زندگی بیرون به درون! فضایی که علایق و احساسات ساکنانش قربانی محدودیت هایی شده اند که اگر کمی معمارانه تر میاندیشیدیم به راحتی قابل حل بودند. دردنیای این معماری است که اگر روزی، جایی معماریای را بیابیم که حاصل تپش های روح یک معمار و خلق یک هنرمند است، دل از آن نمیکنیم و حریصانه میکوشیم تا به جبران لحظاتی که در بیمایگی فضاهایمان سرگردانیم، تجربه اش کنیم و هرگاه دلمان از سرنوشت معمار و معماری گرفت، به یاد بیاوریم که جایی در هزار توی شهرمان، در همسایگی همین ساختمان ها و خانه ها هست که هنوز آدمی و بیقراری روح سکونت گزینش را میشناسد و میداند که معماری به عنوان یک هنر، نه مفهومی انتزاعی در پستوی ذهن، بلکه واقعیتی است که مردم و پیش از همه خود معماران باید باورش دارند: «معماری واقعیتی است از جنس زندگی».