این کجا و آن کجا

در گذشته خصوصیات حجمی و ارتفاع بیشتر خانه ها به گونه ای بود که کمتر خانه ای توسط ارتفاع و حجمش، خود را از سایر بناها متمایز میساخت. به همین دلیل عناصر مهم شهری مانند مناره ها، گلدسته های مساجد و مدارس به خوبی از فاصله دور آشکار و نمایان بود و از نشانه هایی محسوب میشدند که موجب خوانایی سیمای شهر میشدند.هنوز سوگند پدران و مادران خویش را در گوش جان میشنویم که گنبد طلایی آرامگاه امام رضا(ع) را از دور به شفاعت میگرفتند و درخواست باز شدن گره مشکلاتشان را داشتند. اما ساخت و سازهای جدید نه تنها سیمای آرامگاه امام رضا(ع) را دچار ابهام کرده، بلکه بیشتر گنبدها و گلدسته ها در پس برج های بلندمرتبه امروزی در حال امحاست.به عبارت دیگر در گذشته فقط دست های بناهای ایدئولوژیک آسمان را به یاری میطلبیدند و امروزه ساختمان های فناوریک سینه آسمان را شکافته است. اما این کجا و آن کجا؟ این پدیده در شهرهای بزرگی چون تهران اجتناب ناپذیر است اما در شهرهای کوچکی چون نائین، دامغان و سمنان فاجعه آمیز است. میتوان چنین نتیجه گرفت که چنبره فناوری پیش و بیش از آنکه در سیمای روستاها و شهرهای ما خدشه وارد کند، در ذهن و جان ما رخنه کرده و طبیعی است که رسوخ و ته نشین شدن این پدیده در اذهان کم دانش و ناآگاه، سریع تر و عمیق تر اتفاق میافتد.