چشم سیمان به سود صادرات

گروه بازار ساختمان: تولیدی که فراتر از نیازهای ملی است و بازارهایی که تا اشباع فاصله زیادی دارند و از همه جالب تر بیرقیب بودن در این بازار صادراتی موجب شد تا ایران از بازار مصرف سیمان عراق بهره مند شود. همه این موارد تا آنجا پیش رفت که صنعت کشور به بازارهای صادراتی وابسته شود. سیمان میرفت و ارزی که نرخ تسعیرش بیش از دو برابر شده بود ، وارد کشور میشد. ارزان بودن مواد اولیه تولید سیمان در داخل و نیاز بسیار پایین این صنعت به کالاهای وارداتی و از همه مهم تر فاصله کمتر نسبت به کشورهای رقیب مانند ترکیه، چین و هند تا بازارهای هدف کشور در حال سازندگی عراق موجب شد تا قیمت سیمان تولیدی ایران با وجودی که از قیمت بازار داخلی کشور کمتر است اما از نرخ سیمان صادراتی کشورهای دیگر به عراق پایین تر باشد؛ مزیت بازاری زیبا برای ایران اما تا چه زمانی این بازار استمرار دارد. این سؤالی است که میبایست پیش تر در فکر فعالان این عرصه نقش میبست و برای استفاده هر چه بهتر از سرمایه های ملی که برای ساخت و توسعه این صنعت استراتژیک استفاده شده، برنامه ای راهبردی تدوین میشد. ظاهر قضیه بد نبود و در روزهای اولیه صادرات سیمان به عراق سود خوبی نصیب شرکت های سیمانی شد و همه چیز عالی پیش میرفت، تا آنکه عراقیها به خود آمدند و تنها با یک ترفند توانستند جو روانی پیرامون صنعت سیمان ایران را به نحو جالبی متأثر کنند. منع واردات سیمان به عراق به سهامداران ریسک گریز نیز رسید و آنها را با زحمت روبه رو ساخت، اما چرا؟ کدام شخص عاقلی قبول میکند که عراق جنگ زده یک شبه میتواند نه ظرفیت تولید بلکه میزان تولید صنعت سیمان خود را 15 میلیون تن افزایش دهد، یا چنان با خودش دشمن باشد که سیمان گران دیگران را به سیمان مرغوب و ارزان ایران ترجیح دهد . اگر چه تنها بازار سیاه و افزایش چند ده درصدی قیمت سیمان در بازارهای داخلی عراق و کاهش اعتماد شرکت های خارجی به این بازار نصیب عراقیها شد اما یک نکته به خوبی برای ما هویدا گردید و آن نبود انسجام در صادرات و ریسک بالای فریب خوردن بود. مدت ها از واگذاری اختیارات بازار سیمان به انجمن سیمان و کارگروه مربوطه میگذرد و جالب تر آنکه در تفاهم نامه ای که میان این انجمن و نمایندگان وزارت صنعت، معدن و تجارت نیز به امضا رسیده مدیریت بازار صادراتی نیز در نظر گرفته شده است اما آیا به این مهم نائل شده ایم. ظاهرا شرکت ها همچنان بازار منطقه ای را مد نظر دارند و مازاد آن را برای صادرات اختصاص میدهند. حال آنکه برنامه ریزی برای منسجم کردن صادرات سیمان به بازارهای هدف منطقه ای کار چندان سختی نیست. کافی است تا به کشورهایی مانند چین نگاهی داشته باشیم. تجار و بازرگانان این کشور چنان منسجم و در هم تنیده عمل میکنند که میتوانند در بازارهای فراقاره ای حتی بهتر از تجار محلی و گاه بومی به رصد فرصت ها بپردازند.