معمار آمریکایی ایرانی تبار

گروه معماری ودکوراسیون:محسن مصطفوی که در ایران چشم به جهان گشوده است، دیپلم خود را در رشته معماری در سال 1976 اخذ کرد. وی سپس به دانشگاه اسکس رفته و از سالهای 1976 تا 1981 به مطالعاتی درخصوص تاریخ شهرنشینی پرداخت و در حد فاصل 1981 تا 1984 نیز در دانشگاه کمبریج حضور داشت . وی در ادامه به تدریس در مدرسه طراحی پنسیلوانیا مشغول شده و سپس با حضور در دانشگاه هاروارد به عنوان استادی برجسته به ادامه تدریس پرداخت. مصطفوی معمار آمریکایی ایرانی تبار است. او ریاست مدرسه عالی طراحی دانشگاه هاروارد را بر عهده دارد. او همچنین از داوران جایزه معماری آقاخان است. مصطفوی سابقا ریاست دانشکده معماری دانشگاه کرنل بود و قبل از آن نیز در دانشگاه پنسیلوانیا تدریس می کرد. سید محسن مصطفوی که از سال 1995 ریاست مدرسه معماری AA در لندن (به قولی معتبرترین مرکز آموزش معماری در اروپا) را بر عهده داشت، چند سال پیش به ریاست دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه کرونل (یکی از 5 دانشکده معتبر معماری جهان) منصوب شد و این بار به ریاست معتبرترین دانشکده تحصیلات تکمیلی معماری یعنی هاروارد انتخاب شده است. او مدرک معماری خود را از مدرسه AA گرفته و پس از آن تحصیلات و تحقیقات خود را در دوره‎های بالاتر در دانشگاه اسکس و کمبریج گذارنده است. مصطفوی از اعضای RIBA Royal Institute of British Architects و هیئت صدور مجوز معماری در بریتانیا بوده، قبلا مدیریت برنامه 1 معماری در دانشکده معماری هاروارد را تجربه و در دانشگاه پنسیلوانیا، کمبریج و آکادمی هنرهای زیبای فرانکفورت نیز تدریس کرده و بارها در ایران حضور داشته است. معمار آمریکایی ایرانی تبار، در تهران به دنیا آمد. علاقه اش به معماری خیلی زود آغاز شد، زمانی که خانواده اش در حال ساختن خانه ای در اصفهان بودند، او کاملا نسبت به کل روند ساختن یک خانه آگاه شد و از آن پس در تماس بودن با معماری برایش خیلی جالب بود. او میگوید: این اولین بار بود که من متوجه شدم که چنین کاری خیلی جالب خواهد بود. مصطفوی مدرک معماری خود را از مدرسه AA لندن گرفته و پس از آن تحصیلات و تحقیقات خود را در دوره‎های بالاتر در دانشگاه اسکس و کمبریج گذارنده است. پروفسور معماری یکی از معماران برجسته ایرانی به عنوان رئیس دانشکده طراحی دانشگاه هاروارد منصوب شد. دانشگاه هاروارد از پروفسور به عنوان چهره ای برجسته، کامل و رهبر علمی و آکادمیک، طراح، معمار و پژوهشگر یاد کرده است. ایشان قبلا رئیس دانشکده کالج معماری، هنر و طراحی دانشگاه کورنل آمریکا بوده و پیش از این نیز به مدت 9 سال ریاست انجمن مدرسه معماری در لندن را بر عهده داشته است. این مدرسه یکی از برجسته ترین مدارس طراحی اروپا محسوب میشود. او تاکنون پست های آموزشی در دانشگاه کمبریج، دانشگاه پنسیلوانیا و آکادمی هنرهای زیبای فرانکفورت در آلمان را بر عهده داشته است. مصطفوی طی این مدت بر دو موضوع تمرکز داشت که برای همیشه بر حرفه او تأثیرگذار شدند : تاریخ شهری و تأثیر زمان، و محیط بر سطح ساختمان ها کارهای اصلی او در مورد فرسایش در اثر هوا در معماری در سراسر دنیا شناخته شده است و جوایزی را از سوی همتایانش برای او به همراه داشته است. ارتباطی که او میان تاریخ شهری و تأثیرات زمان و آب و هوا بر ساختمان ها رسم میکند، نشاندهنده آمیختگی تمایلات هنری و فیزیکِ وابسته به ریاضیات در اوست؛ این ارتباط در این نقل قول از نوشته اش به نام درباره فرسایش در اثر هوا مشخص است: «در ریاضیات محیطی، فرسایش در اثر آب و هوا یک نیروی کاهش دهنده است، یک کم شدن؟آیا نمیتواند چیزی بیفزاید و بهبود بخشد؟ این مسئله زمانی معنیدار میشود، در صورتی که فرسایش با یک تحسین رومانتیک از ظاهر ساختمان ها که سن شان بالا رفته ارتباط داده شود ، آجرکاری دلپذیر، سنگ های پوشیده از خزه و تیرهای چوبی کهنه». نقل قول و خاطرات: درو فاست رئیس دانشگاه هاروارد در مراسم معرفی او به سمت رییس دانشکده طراحی در ستایش از این استاد برجسته ایرانی گفته است : «محسن مصطفوی پیشینه منحصربه فرد و پرابهتی در رهبری دو مدرسه ممتاز معماری و طراحی جهان داشته است . مصطفوی پژوهشگر عالی رتبه ای است که روابط مستحکمی با مدرسه طراحی داشته و به عنوان پلی میان دنیای نظریات و عمل با استفاده از اعتماد به نفس قابل توجه خود ایفای نقش کرده است. نامبرده جزو کمیته داوران جایزه معماران آقا خان و جایزه هولجیم نیز می باشد.او از سال 2004 تا 2007، وظیفه هدایت بیش از 100 عضو هیئت علمی و بالغ بر 800 دانشجوی دوره کارشناسی از بیش از 30 کشور جهان را بر عهده داشته است». «لمان سید» از استادان دانشگاه کورنل درباره پروفسور مصطفوی می گوید: «او یکی از بااستعدادترین و فرهیخته ترین اساتید آکادمی های معماری است. حضور مصطفوی شخصیت بین المللی ویژه ای را به دانشگاه کورنل بازگرداند و این شخصیت به سبب ردپای مؤثری است که او از خویش به واسطه موفقیت در دو عرصه عمل و تئوری به دست آورده است.»