تاملی بر آزادی صادرات فولاد

«به منظور حمایت از تولیدکنندگان و با توجه به مصرف داخلی صادرات شمش و محصولات فولادی بدون محدودیت، میزان و نوع محصول تا پایان خردادماه 1393 آزاد شد.» این جدیدترین خبری است که محمدجعفرسرقینی معاون معدن و صنایع معدنی وزیر صنعت،معدن و تجارت اعلام کرده است و به همراه آن به بیان میزان تولید بزرگ ترین کارخانه های تولید فولاد در کشور پرداخته است. به گفته سرقینی «واحدهای فولادسازی کشور در هشت ماهه گذشته امسال به میزان10 میلیون و 549 هزار و 191 تن فولاد خام تولید کرده اند که نسبت به دوره مشابه سال 91 رشد 9 درصدی را نشان میدهد. همچنین شرکت های فولادسازی کشور طی دوره مورد بررسی میزان شمش فولادی خام خود را به 9 میلیون و 655 هزار و 102 تن رسانده اند. با تعمق در آمار فوق این سؤال مطرح میشود که با توجه به کاهش شدید تقاضا و نیز رکودی که در بازار فولاد ایجاد شد و در سراسر امسال تداوم یافت، همچنین ممنوعیت صادرات مقاطع فولادی این رشد تولید چه مفهومی میتواند داشته باشد؟ همچنین در شرایطی که کشور خود واردکننده شمش فولادی است و حتی برخی با صادرات سنگ آهن، آن هم با عیار پایین ( که در صنایع داخلی معمولاً مصرف نمیشود) نیز مخالف هستند چرا با صادرات شمش فولادی موافقت میشود! علاوه بر این، باید پرسید چرا در تمام سال که همه فعالان صنعت و بازار فولاد بر صادرات مقاطع فولادی در شرایط رکود ساخت وساز، و خودروسازی تاکید داشته اند، این کار انجام نشد و زمانی که احتمال رونق بازار فولاد وجود دارد این اجازه برای صادرات فولاد داده میشود . تا آنجا که میدانیم همیشه در انتهای سال و نیز ابتدای بهار سال بعد، بازار فولاد رونق میگیرد از این موارد که بگذریم چنانکه در جدول نیز آمده، میزان تولید فولاد دولتیها نسبت به خصوصیها تقریباً سه به یک است.