جذاب ترین ساختمان قرن بیستم

گروه معماری و دکوراسیون:کلیسای «رونشام» به طور فریبنده ای مدرن است، چنانکه در مقام بخشی از زیباییشناسی لوکوربوزیه یا حتی سبک بین الملل او خودنمایی نمیکند؛ بلکه مانند یک شیء تندیس گون در این سایت مینشیند.لوکوربوزیه با پشت پا زدن به اصول اولیه خود به دنبال مفاهیم مشترک بین معماری و هنرهای تجسمی میگشت. حجم ساختمان به صورت تندیسی یکپارچه که سقف تیره رنگ آن بر بدنه بتنی آن میچربد، به چشم میآید. در محل اتصال سقف ساختمان به بدنه آن نورگیری طراحیشده که سنگینی بصری ناظر که از فضای داخل به آن مینگرد سبک جلوه میکند. گویی سقف از آسمان آویزان است. دو نمازخانه در ابعاد بزرگ و کوچک فضاهای داخلی نمازخانه را تشکیل میدهد. نمازخانه کوچک روشن تر از فضای اصلی میباشد و با الگوبرداری از فضاهای غارهای باستان طراحی شده است.خلوص فضایی یکی از نقاطِ تمرکزِ لوکوربوزیه بود که با برنامه ای نه چندان پیچیده و زدودن زیباییشناسی مدرنِ تیپیکال از این طرح حاصل شد. به جای آن، لوکوربوزیه فضایی را در راستای هدفی وابسته به خیال و تفکر طلب میکند. زمانی که نور وارد این کلیسای کوچک میشود، پلیدیها را از بین میبرد و جوی روحانی حاکم میشود، دیوارهای زِبرِ سفید به این ذهنیت ناب اضافه میشود.این تأثیر نور، کیفیات پر معنی و سرشار از احساس را فرامیخواند و در راستای فعالیت های مذهبی تشدید میکند. بر خلاف بیشترِ دیگر کارهای کوربوزیه، شامل جعبه مانندها، عملکردگراها، و احجام بیآرایش، «رونشام» چیزی بیش از یک تندیس گونِ بیقاعده از محل دیوارها، بام و شیب کف است.این بنا از لحاظ سبک و فرم نسبتاً پیچیده است؛ هر چند، از نظر عملکرد پیوندی ساده دارد: دو ورودی، یک محراب و سه نمازخانه.دیوارهای رونشام، ساختمانی با شخصیتِ مجسمه مانند حاصل میکنند. دیوارهایی ضخیم با انحنایی ملایم به عنوان یک روش عملی در حمایت سازه های بتنی و بنایی و نیز بام حجیمِ منحنی، رفتار میکنند. این دیوارها منحصراً به عنوان عناصر سازه ای و تندیس وار ایفای نقش نمیکنند، آنها همچنین به عنوان تقویت کننده های صوتی رفتار میکنند؛ به ویژه در مورد دیوار خارجی شرقی که صدا را از محوطه محراب بیرونی انعکاس میدهد. قابل توجه ترین بخش رونشام، بام منحنی است که به سوی آسمان(عالم روحانی) پوست میاندازد. این بام منحنی سیالیت را در بالای بنای مذکور نشان میدهد و به وسیله ستون های جاسازیشده در دیوارها حمایت میشود. این بام حقیقتاً یک قسمت از تجلیِ مکانیزه شده در کل طراحی رونشام است؛ مقدار انحنای بام، از انحنای بال یک هواپیما تقلید میکند. این (استفاده از) علم حرکت اجسام در هوا(aerodynamic) در طراحی است که (با وجودِ) تمام کیفیاتِ عظیم و سنگین آن، هنوز سبک وزن به نظر میآید.یکی از جذاب ترین وجوهِ این طراحی، پنجره های پراکنده و جا داده شده در دیوارهاست. لوکوربوزیه سوراخ های کوچکی در نما ایجاد کرد که نور را در داخل این کلیسا، به وسیله مخروطی کردن پنجره ها یا همان حفره های دیوار، تقویت کند. هر کدام از دیوارها با قاب های پنجره های متفاوت میدرخشند، که در پیوستگی با دیوارهای تماماً سفید، خصوصیات دیوارهای درخشان و نقطه گذاری شده را از طریق تشدید نور مستقیم ارائه میدهد. افکت های نوری، یک نقش نقطه نقطه را بر روی دیوار پشت محراب در نمازخانه خلق میکنند، تقریباً شبیه یک شب پر ستاره، روزنه های تنگ که با یک روزنه بزرگ تر در بالای صلیب تکمیل شده و یک بسترِ نور را انتشار میدهد، خلقِ یک تجسمِ قدرتمندِ مذهبی و نیز یک تجربه تحول. از زمینِ زیر« رونشام »گرفته تا دیوارهای منحنی و بام هستند که به طور رسمی این کلیسا را محدود میکنند و نشان میدهد که این بنا مستقیماً از همان تپه رشد یافته و انحنای بام آن نیز وانمود میکند که بازتابِ همان خمیدگی است که کلیسا روی آن قرار دارد. بااین حال درحالیکه در داخل، دیوارهای خمیده و بام، سرشت ناب این پروژه را زیاد مشخص نمیکنند، در عوض، نور است که مفهوم تجربی کلیسا را تعریف میکند.«رونشام» معماری ریشه دوانده در متنی است که در اصول مدرن بنیان نهاده شد و آن را تبدیل به یکی از جذاب ترین ساختمان های قرن بیستم و آثار لوکوربوزیه ساخت.