چرایی صنعتی نسازی

گروه ساخت وساز: تقریباً تمامی کارشناسان صنعت ساختمان میدانند که سنتی سازی یعنی تخریب ثروت ملی و ایجاد مشکلاتی نظیر آلودگی هوا، تخریب محیط زیست، مصرف بیرویه سوخت و... اگر چه حدود 10 سال است که در کشور ما صنعتی سازی نقل محافل شده و بسیاری از کارکشته ها به کارگیری آن را تنها راه نجات میدانند، لکن در ساخت و سازهای سطح شهر استقبال چندانی از این ضرورت انکارناپذیر شاهد نیستیم و کماکان با نازل ترین کیفیت و بدون رعایت استاندارد، سنتی سازی یا به عبارت دیگر سرپناه سازی میکنیم. محسن تهرانی زاده، رئیس هیئت مدیره انجمن مهندسان راه و ساختمان یکی از چهره های سرشناس علمی و تحقیقاتی و منتقد سنتی سازی صنعت ساختمان است که پیام ساختمان درباره چرایی فراگیر نشدن صنعتی سازی و راهکارهای اجرایی شدن آن با وی به گفتگو پرداخته است:پیام ساختمان: به نظر شما چگونه باید صنعت ساختمان ما از سنتی سازی به صنعتی سازی گذر کند؟اعتقاددارم که در درجه اول باید تکنولوژی های نوین را به خوبی از طریق دانشگاه ها و مراکز تحقیقاتی یاد بگیریم و دوم اینکه به صنعت و جامعه پیمانکاران انتقال دهیم. در مراحل بعد کارگران ماهر را در این رابطه تربیت کنیم و در سطح جامعه حرفه ای فرهنگ سازی وسیعی انجام گیرد؛ بنابراین قبل از هر کاری باید زمینه های آن را فراهم کنیم. علت اینکه در شرایط حاضر در برخی جاها صنعتی سازی انجام شد اما به ساخت و ساز های شهری تسری نیافت، این بود که وارد فرهنگ ما نشد و نتوانستیم بسترها را مهیا کنیم در برخی نقاط شهر جسته و گریخته کار هایی انجام شده است اما هنوز سقف های سنتی از جمله تیرچه و بلوک برای مردم و سازندگان ارجحیت دارد. با این وجود مشکل ما همواره این است که صنعت و دانشگاه منفک از همدیگر کار میکنند و یک حلقه ارتباط وجود ندارد.پیام ساختمان: به نظر نمیرسد کسی در تأثیرات مطلوب مصالح صنعتی و شیوه های مدرن بر ساختمان شک داشته باشد. صنعت به خوبی از تأثیرات آن آگاه است اما آنچه باعث عدم شکل گیری این حلقه میشود، بودجه ای است که در ابتدای کار توسط صنایع باید هزینه شود.قطعاً دولت و وزارت راه و شهرسازی نقش اصلی را در این میان بر عهده دارد. اگر دولت به این نتیجه رسید که تکنولوژی مفید است و به توسعه پایدار کمک میکند، ابتدا باید در پروژه های عمرانی خودش استفاده از آن را برای مشاوران و پیمانکاران اجباری کند و هزینه اولیه ورود تکنولوژی را خودش بپردازد، در این صورت بار هزینه ای که اشاره کردید، از دوش صنعت برداشته میشود. علاوه بر این وزارت راه و شهرسازی میتواند حلقه واسط صنعت و دانشگاه باشد. وزارت راه و شهرسازی اولویت ها را مشخص کند و کار تحقیقاتی پروژه های مد نظرش را از دانشگاه بخواهد، همان گونه که وزارتخانه ها دو درصد بودجه شان را باید برای کار تحقیقاتی اختصاص دهند. از سوی دیگر امتیازاتی را برای شرکت هایی که با دانشگاه ارتباط برقرار میکنند و به سمت عملیاتی کردن تحقیق ها میروند، قائل شود. پیام ساختمان: آیا دادن یارانه و سوبسید به شرکت های دانش بنیان که ریسک استفاده از فناوریهای صنعت ساختمان را میپذیرند، منطقی است؟نباید دچار کلی گویی بشویم. هر کاری که شرکت های دانش بنیان انجام میدهند کار الزاماً خوبی نیست و حتی ممکن است به ضرر صنعت ساختمان باشد. دانش بنیان بودن کافی نیست. در گذشته شورای پژوهش های علمی کشور وجود داشت که اولویت ها را مشخص میکرد و چنانچه شرکتی در این زمینه فعالیت و به قول شما ریسک میکرد، دولت متعهد بود کمک کند. بنابراین اعتقاددارم به تناسب نیازی که جامعه دارد، دولت باید از شرکت های دانش بنیان در صنعت ساختمان کار بخواهد و متقابلاً به آنها کمک کند.پیام ساختمان: اینکه تکنولوژی های صنعتی سازی باید بومیسازی بشوند را تا چه اندازه قبول دارید؟برخی کشورها از تکنولوژی هایی استفاده میکنند که زلزله برای آنها مسئله اول و مهم ترین نیست. بنابراین بررسی و تطبیق آن با شرایط آب و هوایی و ژئوتکنیکی کشور ضروری است. صرف اینکه یک تکنولوژی صنعتی در یک کشور توسعهیافته استفاده میشود، نمیتواند قانع کننده باشد.