اول پولش را بده

میگویند با برنامه های ازدیاد جمعیت، در سال 1400 جمعیت کشور ما حداقل به 120 میلیون نفر میرسد که 80 درصد آن در شهرها ساکن میشوند. یعنی کمتر از 8 سال دیگر کشور ایران حدود 96 میلیون شهرنشین خواهد داشت. خُب مگر حتماً و ضرورتاً باید برای اسکان و فراهم نمودن امکانات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی این 96 میلیون نفر از حالا برنامه ریزی کنیم تا مثلاً شهرهای ما از حداقل استانداردهای جهان برخوردار شوند؟ اگر بخواهیم تن به این برنامه نریزیها داده و پای متخصصان شهرسازی را به عنوان سیاست گذار به این کارها باز کنیم بعد هم باید پی همکاری با یک کرور آدم از اقتصاددان و جامعه شناس گرفته تا معماران، مهندسان عمران، جغرافیدانان و کارشناسان رشته های متعدد دیگر را هم به تن بمالیم. بعد شما فکر میکنید قضیه به همین جا ختم میشود؟ خیر، بعد مهندسان شهر ساز لابد میخواهند بگویند باید برای کاربری اراضی، حمل ونقل، مسائل اقتصادی و اجتماعی، شبکه های زیرساختی مثل آب و برق و تلفن، محیط زیست و خطرات آن، طراحی سه بعدی شهر، مناسبات انسان با محیط فیزیکی، ارتقای کیفیت شهر و هزار تا چیز دیگر برنامه ریزی کرده و نهایتاً برای توسعه شهری و منطقه ای به 50 هزار برنامه ریز شهری و منطقه ای نیاز داریم! راستش را خواسته باشید از آنجا که عملاً در ساخت و سازها فرق چندانی بین مهندس، معمار و شهر ساز قایل نمیشوند، اعتقادداریم اصلاً نیازی به این کارها نیست و ساخت همین «شهرهای جدید» ما نشان داده که قضیه خیلی ساده تر از این حرف هاست: چند تا خیابان را از راست و چپ میکشیم، بعد دو طرف این خیابان ها را به هر کسی که پول داد میدهیم ساختمان بسازد. بعد هم از کف خیابان ها و بالای تیرها، برق و آب و گاز و تلفن را میآوریم و میفروشم به مردم. هر جا هم هر کسی خواست آجری روی آجر بگذارد میگوییم اول پولش را بده! یعنی مهم همین پول است که به جیب شهرداری برود والا شهر که یعنی تعدادی ساختمان که به هر حال ساخته میشوند دیگر!