چشمانتان را روی واقعیت ها نبندید

گروه ساخت وساز: ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم بهترین تعریف از صنعت ساختمان ماست. شنبه هفتم اردیبهشت ماه جاری که مردی به همراه دو فرزندش در یکی از کوچه های خیابان ابوذر (کوچه نیک منش) مشغول قدم زدن بود، حادثه ای رخ داد که منجر به یتیم شدن دو کودک شد. حادثه ای که باید تمام مسئولان صنعت ساختمان اعم از وزارت راه و شهرسازی، شهرداری، نظام مهندسی و... را متأثر کند. ماجرا چیست؟ زمانی که مرحوم محمدعلی مددی در کوچه به همراه فرزندانش قدم میزد و برای آنها از آینده میگفت، ناگهان سنگ نمای یکی از ساختمان ها به پایین سقوط کرد و برای همیشه به زندگی او پایان داد و کودکان هم راهی بیمارستان شدند اما دست بر قضا از مرگ نجات یافتند. این روایتی کوتاه از حادثه ای بزرگ بود. مجری، متهم ردیف اول هر ظرفی را متناسب با ارزش مظروف آن میسازند. جواهرات را در جعبه خاتم کاری شده نگهداری میکنند و کاه را در گونی پاره میریزند. مسلماً آنچه شایسته انسان است، فرسنگ ها از این سرپناه های هولناک فاصله دارد. بر طبق این اصل باید برای انسان که اشرف مخلوقات است، چه ظرف و خانه ای ساخت. به نظر اصلیترین عامل بروز حوادثی از این دست، مجریانی هستند که تحت عنوان بساز و بفروش در کشور فعالیت میکنند و به خاطر سودجوییهای غیرمعمول ساختمانی میسازند که در خور نام انسان نیست. آری عامل اولیه شاید چیزی جز سوداگری سازندگان نباشد. سازنده ای که برای صرفه جویی در یک مشت سیمان کمتر، پشت سنگ های نمای ساختمان را با ماسه و شن پر میکند و بلافاصله با بارش باران سنگ ها سست شده و با سقوط بر سر شهروندان برای همیشه به زندگی آنها پایان میدهند. در کنار این عامل هم میتوان عدم آگاهی آنان از ساخت وساز اصولی را بیان کرد. جا دارد بگوییم آقای بساز و بفروش عزیز صنعت ساختمان ما سودآوری خوبی دارد. چرا یک ذره هم به فکر مردم نیستید؟ شهرداری، متهم ردیف دوم عامل مهم دیگر مسئولان و دست اندرکارانی هستند که هنوز باورشان نشده ساختمان سازی کاری تخصصی است و از هر کسی بر نمیآید. چگونه برای هر کاری باید به متخصص آن مراجعه کنیم اما در صنعت ساختمان هر کسی اجازه دارد که بسازد و بفروشد. بنابراین هنوز مالکان سوار بر ضرب المثل چهاردیواری اختیاری در شهر میتازند و هیچ کس نمیپرسد به کجا چنین شتابان. سال هاست که کارشناسان و صاحب نظران نسبت به استفاده از مجری فاقد صلاحیت هشدار میدهند اما هیچ عزمی برای مقابله با این معضل وجود ندارد و این گونه است که ثروت ملی روی سر عابر پیاده آوار میشود و حال باید پیدا کنیم پرتقال فروش را. حوادثی از این دست در شهرهای ما به کرات اتفاق میافتد اما خبری از بیداری مسئولان نیست و اصلاً کک شان نمیگزد. حال سؤال ما از این عزیزان این است که؛ مسئولان محترم شهرداری چرا باید با کدخدا منشی تن به اجرای قانون بدهید؟ چرا الزام استفاده از مجری ذیصلاح را شرط صدور پروانه نمیکنید؟ چرا باید برای صدور شناسنامه فنی ساختمان که یک خواسته به حق و قانونی است همه جوره به شما التماس کنند؟ شهرداری باید در رابطه با مرگ این هموطن پاسخ بدهد، چرا که مجوز شروع کار و صدور پایان کار توسط شهرداری بر اساس گزارش ها مرحله ای مهندس ناظر صادر میشود؛ گزارش هایی که در صورت تأیید تخلف در ساختمان همه چیز را با گرفتن جریمه ختم به خیر میکند. نظام مهندسی؛ سازمانی گرفتار مشکلات درونی وقتش رسیده که بپرسم نظام مهندسی ساختمان این دستگاه عریض و طویل و با این ظرفیت عظیم پس از 18سال چه قدم موثری در رابطه باکیفیت صنعت ساختمان برداشته است؟ لطفاً همه چیز را گردن شهرداری نیندازید. همین حالا برگه فروشی و امضاء فروشی با وجود آگاهی مسئولان سازمان بیداد میکند و هیچ کس حاضر به افشاگری نیست. هنوز مشکلات درون سازمانی کماکان پابرجاست. وزارت راه و شهرسازی بیتقصیر نیست آقایان وزارت راه و شهرسازی هیچ پروژه عمرانی و هیچ طرحی بالاتر از حفظ سرمایه ملی و جان هموطنان نیست. اگر شهرداری حاضر به اجرای قانون نیست، وزارت راه و شهرسازی باید با همکاری وزارت کشور مداخله کند و کارها را به مسیر واقعی خود برگرداند یا چنانچه نظام مهندسی از مسیر اصلی خود فاصله گرفته است، باید تذکرات جدی به متخلفان و سهل انگاران داده شود. سخن پایانی مسئولان و دست اندرکاران عزیز بد نیست کمی از اتفاقات پیش آمده ناراحت شوید و به خود بیایید. امروز در حالی شاهد اتفاق ریزش سنگ نمای ساختمان و قربانی شدن یکی از هموطنانمان هستیم که صحبت از صنعتی سازی میشود که هیچ سازوکار مشخصی برای آن در نظر گرفته نشده است و چه بسا استفاده از این گونه نما ها خود نمود صنعتی سازی است. و ما همچنان در ابتداییترین اصول ساختمان سازی گرفتار آمده ایم. آیا وقتش نرسیده که چشمانتان را روی واقعیت ها نبندید؟