غرور ملی معماری حفظ شود

گروه معماری و دکوراسیون: معماری به عنوان بستر اتفاق زندگی بشر یکی از تأثیرگذارترین هنرها در جهت نمایاندن فرهنگ عامه و الگوهای ساختاری آن در هر دوره است،و این امر باعث انعکاس کلیتی قابل بررسی و قضاوت از فرهنگ،تفکر و ناخودآگاه ملی در معماری میشود.این قضاوت از طرف استفاده کنندگان محیط و نیز سایر ادوار تاریخی و فرهنگی نیز واقع میشود.از طرفی،هنگامی که جامعه همواره فضایی آشنا را تجربه کند،زمینه ساز خودباوری ملی و شکوفایی بیشتر افراد خواهد شد. این نوشتار در جستجوی فراهم سازی زمینه حرکت به سمت معماری ملی و تعیین زیرساخت های لازم جهت رسیدن به آن است. سؤال این است که بناهای پرافتخار این خاک و بوم بر چه شالوده ای این گونه استوار پرداخته شده اند که گذشت زمان آن را پخته و استوار میسازد و مهم تر اینکه چرا پس از بررسیهای فرهنگی دوران معاصر،به آن خمیرمایه مهم دست نیافته ایم. فرض جستار بر این است که کالبد بناها در هر دو دست مایه روح فرهنگی زمان است.بنابراین اگر معماری معاصر ایران نتوانسته است بر هویتی آشنا محیط گردد، باید در اجتماع بازشناسی و زیرساخت های لازم جهت ساخت کالبدی با روح ایرانی فراهم گردد. کیفیت بالا در طراحی، توجیه اقتصادی دارد بهاره حجتی ، کارشناس ارشد معماری با بیان این مطلب که معماری یک مسئله ملی است زیرا تمام انسان ها در تعامل با این واژه بصری هستند، به پیام ساختمان گفت:معماری در صورتی میتوانست یک مسئله ملی نباشد که همانند گوهری در صدف محبوس بود چنانچه بسیاری از مردم درون خانه های خود را با سلیقه و حس خود طراحی میکنند درحالیکه مردم از این خانه دیدن نمیکنند و مهم نیست که این فرد برای طراحی و دکوراسیون خانه خود از چه شیوه و اصولی بهره برده است . اما اگر این خانه در وسعت عمومی گسترش یابد باید از فاکتورهایی بهره جست که افراد با روحیه های متفاوت از این منظره خسته و دچار یاس و افسردگی نشوند. وی ادامه داد: به طور متوسط مردم حدود 8 ساعت از روز خود را در فضای بیرون خانه سپری میکنند و شهر متعلق به مردم است. امروزه ساختمان های متعددی ساخته میشود اما آشفته بوده و فقط تعداد بسیار اندکی از معماریهای نوین ارزشمند هستند، بنابراین نمیشود گفت آثار مدرن بالایی داریم چرا که در برابر انبوهی از آثار معماری کم ارزش و خام ،تعداد بسیار اندکی آثار ارزشمند وجود دارد. حجتی گفت: متأسفانه انسان در معماری کنونی شهرها نادیده گرفته میشود و سازندگان که علاقه وافری به معماری کلاسیک دارند حجم بیشتری از خیابان و کوچه ها را قرق میکنند تا این سلیقه را در کوچه پس کوچه های بیرمق شهر بخصوص تهران نشان دهند.وی با بیان اینکه مشخص نیست چه تعداد از رهگذران از این معماریها خوششان میآید،گفت: اگر سازنده ای نمای شیشه ای و کامپوزیت را دوست دارد آیا مردم باید به سلیقه های این سازنده علاقه مند شوند یا تحمل کنند . در بیشتر کشورهای پیشرفته معماری ای قابل پسند است که بر گرفته از هویت و روحیه مردمانش باشد و به نوعی بومی و اصیل باشد اما متأسفانه ما عطای همه چیز را به لقایش بخشیده ایم تا تنها و تنها یک شهر داشته باشیم آن هم نه برای زندگی بلکه برای زنده ماندن. حجتی در مورد راهکار مشکل معماری کنونی کشور گفت: طراحی با کیفیت راه حل مشکل است. چون خشت اول گر نهد معمار کج تا ثریا می رود دیوار کج‎متأسفانه خشت های اول در معماری شهرها یعنی تهیه طراحی باکیفیت نادیده گرفته شده است . این طراحی نیازی ندارد که حتماً مدرن یا سنتی باشد باید اصولی باشد تا چشم ها ،نگاه ها و احساس را آزار ندهد .ضمن اینکه طراحی با کیفیت توجیه اقتصادی نیز دارد. غرور ملی در طراحی معماری باید حفظ شود احمدرضا حاتمی، استاد دانشگاه آزاد در پاسخ به این سؤال که چگونه باید به این مفهوم که معماری مسئله ملی است، برسیم به پیام ساختمان گفت: توسعه ساخت‏وساز عمومی باید همچنان اولویت اصلی را به منافع اقتصادی بلندمدت ناشی از «معماری با کیفیت بالا» بدهد و نه صرفاً منافع مالی کوتاه مدتی که مالک برای پاسخ به تقاضای کیفیت معماری، میتواند به دست آورد.وی افزود: با استفاده از تشویق به رشد آموزش و آگاهی شهروندان از معماری، میتوانیم دست یابیم و در نهایت سازندگان خصوصی را مجبور میکند تا رضایت خاطر مشتریان را از طریق احترام به کیفیت طراحی به دست آورند. حاتمی ادامه داد: مسئله غرور ملی در طراحی معماری باید حفظ شود و به جای بلندمرتبه سازی منازل به خیابان های تراس دار باز گردیم و به مردم فرصت دهیم تا ساعتی از شبانه روز را بدون دغدغه در مقابل تراس های پر از گل و گیاه بایستند و خوشحال باشند.وی ادامه داد: شهر نیازمند یک همت ملی است تا با تلاش دسته جمعی یک بار دیگر به هویت ها و اصالت های ملی خود برگردیم. بر ضرورت مسئله معماری چشم فرو بسته ایم حمید ناصر نصیر معمار و استاد دانشگاه در این رابطه میگوید : معماری یک مسئله ملی است؛ از آن حیث که فراگیرترین ظرفی است که به گستردگی خانه ها و شهرهایمان، زندگی و تحرک تک تک ما را در برگرفته و بسته به کیفیات درونی خود از آن توان برخوردار است که رفتارها و فعالیت های کارآمد و پاسخگو را رقم زند و یا آنکه به اتلاف جسمی و روانی خیل منابع انسانی منجر شود.یا چنانچه ممکن است با ادراک و دریافتی غنی همراه باشد و یا پیام های ادراکی مغشوش و آزارنده را پژواک نماید. وی در ادامه میافزاید: با اندک غفلتی و به طرفه العینی جبران ناپذیرترین خسارت ها را به محیط زیست وارد میکنیم و خود و آیندگان را از ظرفیت های زیستی زمین بینصیب میسازیم . ناصرنصیر میگوید: معماری یک مسئله ملی است؛ از آن روی که سالانه میلیاردها ریال سرمایه ملی را به ماده صامت و جامد بدل میکنیم؛ پس آنگاه که صرف این سرمایه را گریزی نیست، باید آن را به هوشمندانه ترین وجه و سنجیده ترین شکل، به اندازه یا هندسه هزینه کرد و چه کسی اندازه یا هندسه را میشناسد بهتر از مهندس و معمار ...؟ وی خاطرنشان میکند : معماری مسئله مبرمی است که متأسفانه هنوز بر ضرورت و اهمیت آن چشم فروبسته ایم؛ هنوز سرمایه های ملیمان را در طریقی ناراست از ساختن به هدر میدهیم، هنوز به زمین و طبیعت جفا میکنیم، هنوز به وقت، عمر، و روح و روان انسان ها در محیط هایی ناکارآمد و مشوش آسیب میرسانیم، هنوز فرزندانمان را در بیخبری از حساسیت و شکنندگی ثروت گران بهایی که از پیشینیان به آنها به امانت رسیده و بدون فهم معانی و مبانی آفرینش فضاهایی که حال و آینده آنها را رقم خواهند زد، پرورش میدهیم و هنوز هر روز و هر روز چیزهایی را میسازیم که کمترین تناسبی با آموزه های کهن و دیرینمان ندارند. بهبود معماری نیازمند توافق شاهین خاک پور– کارشناس ارشد معماری اسلامی نیز در این مورد به پیام ساختمان گفت: تعهد به بهبود معماری نیازمند توافق تعدادی از ادارات دولتی و سازمان‏های غیردولتی است و نهادهایی چون وزارت فرهنگ، امور اقتصادی و کسب وکار، امور اجتماعی، امور خارجه، محیط زیست، حمل ونقل، انرژی و سازمان زیرساخت ها باید در این خصوص همکاری لازم را داشته باشند . وی افزود: در این خصوص درک نقش دولت در ارتقای کیفیت طراحی معماری و محیط های ساخته شده، منافع اقتصادی معماری ،توجه به میراث فرهنگی و محیط ساخته شده، ترویج آموزش و پرورش، مهارت و توسعه این چهار محدوده برای موفقیت در تغییر سیاست معماری لازم است .