بر این مژده گر جان فشانم رواست

ماه رمضان باشد، آن هم تابستان، آن هم تیرماه، بعد شما خبرنگار صنعت ساختمان باشی و برای تهیه گزارش و مصاحبه از این طرف شهر بروی آن طرف شهر، توی ترافیک گیر کنی، بروی سر ساختمان آفتاب صاف بخورد توی مغزت، بروی شهرداری برای مصاحبه با مراجعان و حراست شهرداری راهت ندهد و توی خیابان دنبالت بدود تا دوربین و ضبط صوتت را مصادره کند، بروی با آدم های روزه دار گفتگو کنی و توقع داشته باشی به سؤالات انتقادی پاسخ بدهند، بعد نزدیک غروب بروی مراسم افطاری و ببینی همه آن آدم های بی اعصاب، دم افطار تحویلت بگیرند و برایت آش و شله زرد و پلو بیاورند. آن وقت است که یادت میرود تیرماه تابستان چه قدر گرم است و کارمند حراست چه قدر منضبط. دم نماز وقتی همه را میبینی که سرگرم معاشقه هستند دنیا جای قشنگ تری به نظرت میآید. الا بعید نیست که فردا در صنعت ساختمان کشور، ... البته هر چه فکر میکنم میبینم نمیشود پیش بینی کرد! آدم ها و دسته هایشان! آدم ها دو دسته اند: یک دسته اعتقاددارند که دولت و وزارت راه و شهرسازی باید طرحی مسکنی رو کند که در طول و عرض و ضخامت، چیزی از طرح مسکن مهر کم نداشته باشد. دسته دیگر درحالیکه دارند دنبال حل مشکلات مسکن مهر میدوند زیر لب با خودشان میگویند بگذارید همین را ادامه دهند تا بعدی. از منظری دیگر، آدم ها دو دسته دیگرند: یک عده میگویند دولت باید پروژه های پیمانکاری عمرانی جدیدی را تعریف و آغاز کند و عده دیگر از خودشان میپرسند اگر دولت نخواهد یا نتواند چنین کاری کند، آن دسته اول همین طور صبر میکنند تا از گرسنگی بمیرند!؟ با رویکردی دیگر، مردم دودسته اند: عده ای اعتقاد دارند اگر میخواهند برای خودشان خانه بسازند باید اختیار کارشان دست خودشان باشد ولی دسته دیگر میگویند باید سازمان نظام مهندسی تصمیم بگیرد و انتخاب کند که چه کسی در چه پروژه ای کار کند. حتی خود من، نهنگ دریای روزنامه نگاری، دچار دو دستگی شده ام: با یک دستم در دفاع از یک دسته مینویسم و با دست دیگرم در نقد دسته دیگر تایپ میکنم. اصلاً این قدری که ما دسته داریم پلی استیشن ندارد! آب روشنایی است و برق خاموشی یک ضرب المثل فارسی میگوید: آب روشنایی است. البته شرط اصلیاش این است که آب قطع نباشد، وگرنه فرض کنید آب قطع باشد، کجایش روشنایی است؟ فعلاً که درصد زیادی از مناطق کشور امسال با بیآبی مواجه خواهند شد. همین موضوع باعث شده تا ملت عزیز که مشکل گرانی قیمت خانه و مستاجری و تورم و بیکاری و ... همه را با هم دارند یکهو از خوشحالی جیغ بکشند و بگویند آخ جون! آب قطع می شه. و هنوز این جمله را مردم باور نکرده بودند که مژده بعدی داده شد که: اگر صرفه جویی نشود، خاموشی داریم. یعنی در واقع بر این مژده گر جان فشانم رواست. تو را به خدا این همه خبر خوب را یک دفعه به آدم ندهید. میافتیم از خوشحالی سکته میکنیم خونمان میافتد گردن شما. شما را چه میشود؟ اینکه مسکن، جان و توان این را دارد که اقتصاد را تحریک کند یک حرف است و اینکه اقتصاد دست به دامن مسکن شده است تا آن را تحریک کند حرفی دیگر. میخواهم بگویم یک وقت خود اقتصاد میآید دامن مسکن را میگیرد و میگوید تو را به جان عزیزت مرا تحریک کن و یک وقت دیگر، این مسکن است که میبیند قوه اش را دارد پس راسا اقدام به تحریک اقتصاد میکند. البته اینها را ما نمیگوییم بلکه نشریات و خبرگزاریها مینویسند. مثل همین چند روز پیش یکی از روزنامه ها تیتر زده بود: «تحریک اقتصاد از مسیر مسکن» و دیگری نوشته بود: «اقتصاد دست به دامن مسکن شد». حالا خواهش ما این است که دوستان قبل از اینکه چنین خواسته هایی را از بخش مسکن مطرح کنند اول به این سؤال جواب دهند که مسکنی که فاقد اهرم اجرایی لازم است و فعلا در حد مشاوره دادن فعالیت میکند چگونه میتواند گشایشی در کار اقتصاد ایجاد کند؟ منظورم این است این اقتصاد مسکنی که ما میبینیم باغچه کسی را بیل نمیزند که هیچ، اصلاً یکی دیگر باید بیاید باغچه اش را بیل بزند. فاینانس تاناکورایی! خوشبختانه بانک مرکزی ایران طی اطلاعیه ای خبر تعلیق 66 میلیارد دلار «فاینانس چینی» را تکذیب کرد و ما، شما و آنها را از نگرانی درآورد. از قرار بانک مرکزی اعلام کرده مذاکراتی را با طرف چینی در دست اقدام دارد که در صورت تفاهم قطعی، به مورد اجرا گذاشته خواهد شد. این خبر از این جهت حائز توجه است که رسانه ها همین امروز (پنج شنبه 26 تیرماه) خبر از تعطیلی 80 درصدی پروژه های عمرانی داده بودند که موجب بیکاری چهار میلیون کارگر فصلی و دشواری امرار معاش برای 16میلیون نفر شده است. حالا اینکه بازار ایران در تصرف اجناس چینی است و ایرانیها لباس تاناکورایی میخرند در درجه سوم اهمیت قرار دارد؛ حتی اینکه هنوز برخی از تجهیزات اروپایی شرکت نفت بیش از 50 سال است که کار میکنند در صورتی که خدا میداند چه قدر باید صرف هزینه تعمیر و نگهداری تجهیزات چینی کرد و امروز باید خوشحال باشیم که چین پذیرفته طرح های ما را فاینانس کند هم در درجه دوم اهمیت است، آنچه امروز بیش از همه مهم است این است که کاری کنیم چند سال دیگر مجبور نشویم افتخار کنیم کشورهای افریقایی قرار است پروژه های عمرانی و نفت و گاز ما را فاینانس کنند!